Kerala, Goa en afscheid nemen

Namaste koukleumers!

Vandaag is alweer onze laatste dag in India, maar ik wou jullie ons laatste stukje van onze onvergetelijke reis niet ontnemen. Bij deze onze laatste update.
Ik had al aangekondigd dat we naar een dans-iets gingen ‘s avonds, dus ik zal vanaf hier verder. Het dans-iets wordt in de volksmond Kathakali genoemd en beloofde een traditionele Indische dansavond. Nou, we hebben het geweten. Het is intens jammer dat ik hier geen fimpjes of foto’s kan plaatsten, anders hadden jullie met een blik genoeg geweten. Eerst gingen de ‘dansers’ in de make-up, wat het publiek stapsgewijs kon meemaken. Het spektakel begon hierna met een inleiding van een intens triest kijkende man, die meedeelde dat hij ons leven zou verrijken door de geschiedenis van de Kathakali te vertellen door middel van dans.
De mannen, compleet in kostuums, hadden allemaal een ander soort ‘act’. De een ging op de maat van de oorverdovende drums zijn ogen bewogen, vervolgens zijn mond, vervolgens zijn handen en zijn ogen, en dat was het. De volgende ‘danser’ ging stampvoeten, die daarna deed ook iets extreems en bij de eindknaller kwamen alle dansers op het podium om een soort van dramatische act op te voeren. Fijne bijkomstigheid was een neuriende man op de achtergrond, die alleen maar ellende vanuit zijn tenen zong. Al met al iets wat elk persoon met een willekeurig syndroom ook had kunnen opvoeren, maar dat terzijde.
Een ervaring om nooit meer te vergeten, maar ook een om nooit meer mee te maken.
De dag erna hadden we een dagtocht geboekt door de Backwaters van Ernakalum. Erg leuk, maar zes uur was wel een klein beetje aan de lange kant. Ik denk dat we teveel aan stress gewend zijn geraakt in het noorden, zodat totale ontspanning ons nogal op de zenuwen werkt. Wel erg mooie natuur gespot met als hoogtepunt de ‘zandmaffia’, die illegaal zand schept vanuit het water. Ze weten het steeds gekker te maken.
De volgende dag gingen we richting Munnar om de theeplantages te bewonderen. Onderweg hebben we een stop gemaakt en hebben we olifantjes gewassen. Tjes welteverstaan, want er zaten een paar baby’s tussen! Mijn moedergevoelens beginnen hier toch een beetje op te spelen. Misschien baar ik later wel een paar olifanten.
Hierna hebben we nog een stop gemaakt bij een andere specerijen-tuin, waar we een hoop geleerd hebben over planten, geuren en koffiebonen. Er bleek ook een plant te zijn, waarvan de sappen gebruikt worden om kaalheid tegen te gaan. Helaas bleek het niet sterk genoeg om het proces ook om te keren, anders had ik wel een kleine lading meegenomen. Sorry pap;).
Vervolgens zijn we naar het Tea Museum gegaan, want we waren hier uiteindelijk natuurlijk om iets over thee te leren. Het museum zelf bleek nogal tegen te vallen, met nogal oudbollige taferelen en een filmpje wat tien minuten gedraaid werd over het maken van thee. Hierna konden we life meemaken hoe het theeproces in gang werd gezet, maar het Kelcy-Anne lot bleek weer eens tegen te vallen, want op datzelfde moment bleek er een soort schoolreisje naar het theemuseum georganiseerd te zijn, waardoor we met 876875976 kinderen tussen de theebladeren warden gepropt. Dubieus.
‘s Middags hebben we een heerlijke late lunch gehad bij Rapsy. Onze driver vertelde dat het een ontzettend slecht restaurant was en wou ons naar een ander restaurant brengen, maar dit hebben we als doorgewinterde reizigers wel even goed voorkomen. De mensen hier krijgen namelijk commissie als ze toeristen naar willekeurige plaatsen brengen en kraken daarom nogal graag andere zaakjes af. Rapsy bleek spotgoedkoop en bloedjelekker, dus onze standvastigheid heft ons wederom geen windeieren gelegd. We zijn goed geintergreerd hier en onze bijbel bleek weer gelijk te hebben(Loneley Planet).
‘s Middags hebben we even geslenterd over de lokale markt, wat voor Annie een waar Walhalla was aan fruit en vruchten. De kenners onder ons weten dat ik hier geen enorme fan van ben, maar ik heb me toch kostelijk vermaakt met de vreemde soorten die ze hier verkopen, als een combinatie tussen een courgette en een komkommer met stekels, heel apart. Een eindje verderop stonden een paar geitjes die ik graag even van dichtbij wou spotten, waarbij ik nietsvermoedend dichterbij liep. Bleek dat ze op nog geen meter afstand van me kippen aan het slachten waren. Ik had al een vermoeden moeten krijgen toen ik het bordje zag, waarop stond dat levende kippen duurder waren dan geslachte kippen, maar dit schouwspel van zo dichtbij bekijken heeft me toch lichterlijk gehockt. Ik weet dat het hypocriet is, ik vreet vlees als een kannibaal, maar ik hoef het proces gewoon niet te zijn. Over vlees gesproken, als ik ooit vegetarier zou worden(hypothetisch gezien) zou ik dat in India doen. Het vegetarische eten is hier goddelijk en het eten van vlees een beetje tricky, dus ik heb in de afgelopen drie weken bijna geen vlees gehad. Heel bijzonder.
‘s Avonds besloten we dat we wel een kleine verwennerij verdiend hadden, dus hadden we een massage geboekt bij de plaatselijke massagesalon next-door. Nou, we hebben het geweten. Ik krijg nu nog lachstuipen als ik er aan terug denk.
Met het oog op mijn nog niet helemaal onder controle zijnde stoelgang leken me 50 minuten massage op de traditionele manier wel genoeg, Annie koos voor een andere massage met een stoomcabine ter afsluiting.
Allereerst moest ik me helemaal uitkleden en kreeg ik een soort wc-papier stuk met touw om mijn prive-delen gebonden. Vervolgens moest ik op een stoel zitten en begon de hoofdmassage. Het vrouwtje heeft me een paar keer goed op mijn hoofd weten te meppen, maar helaas sprak ze geen Engels dat ik duidelijk kon maken dat wat zachter misschien iets meer ontspanning zou brengen. Ik had geen keus dan voor de totale overgave te gaan. De volgende stap was mijn achterkant. Na hier een paar rake slagen op te hebben gegeven, afwisselend met zacht kietelen onder mijn voeten en mijn zijkant, DE stukken waar ik absoluut niet tegen kan, ging ze mijn tenen en vingers kraken. Eerst boog ze ze samen, om vervolgens net zo hard te trekken tot ze knakten. Ik lag ondertussen al te sterven van het lachen in mijn wc-Jane outfit, maar toen ging ze mijn voorkant nog doen. Hier bedoelen ze blijkbaar met ‘full-body massage’ een complete full-body massage(behalve het wc-papier stuk natuurlijk). De zelfde procedure werd hier herhaald, dus ik kreeg hier ook een paar rake klappen, nadat ze bijna mijn wenkbrauwen had verwijderd met de hoofdmassage. Ik zweette nogal peentjes bij de klappen op mijn darmpjes, maar ze hebben zich heldhaftig staand gehouden(de darmen). Al met al de meest hilarische en minst ontspannende massage ooit, dus ik raad het jullie enorm aan;).
Na een geode nachtrust(die wel ontspannend was) gingen we de volgende dag zes uur hiken op de theeplantages. Mooie omgeving bewandeld in een zeer rustig tempo met een gids die bijna eerder achteruit dan vooruit ging, maar thee heeft geen geheimen meer voor mij. De gids vertelde daarnaast dat er in India een apart soort pilgrims zijn die het vlees van gestorven mensen op eten? Het schijnt niet in het nieuws te komen, omdat de mensen hier er niet trots op zijn, dus ik kan de reden of waarheid achter dit verhaal niet checken, maar ik wou het toch graag met jullie delen. Bij deze.
Na Munnar gingen we naar het treinstation om onze trein naar Goa te re-booken, want bij onze eerst boeking stonden we als nummer 14 op de wachtlijst(heel bijzonder systeem hebben ze hier) en konden ze onze reis niet confirmen. Dit bleek een enorm lastig proces te zijn en volgens de informatiebalie was het ABSOLUUT niet mogelijk om de volgende dag nog een trein te kunnen krijgen. Gelukkig hadden we in Munnar een nummer gekregen van een mannetje wat op het treinstation werkte, en deze heeft binnen een half uur geregeld dat we de volgende dag wel met de trein konden. Heel vreemd allemaal, maar je mag een gegeven paard niet in de bek kijken, dus het zal me aan mijn reet roesten. Of, zoals we in het Engels dagelijks zeggen: It will give me a rusty ass. Wij konden naar Goa!
Na een treinreis die voor het eerst in de geschiedenis op tijd vertrok kwamen we eindelijk in Goa aan. De treinreis zelf was heel bijzonder met continu Indiers die mijn bed wouden gebruiken om even te chillen, maar op een gegeven moment heb ik mijn rust wel kunnen pakken.
Dus daar waren we. Goa. Het eindstation van onze reis en de hemel op aarde. Zon, strand, zee, leuke mensen, lekker eten & feestjes. Het ideale menu. De eerste dag besloten we onze akelige witte kleur weg te werken, maar dat is in mijn geval misschien ietwat te hard gegaan. Ik loop nu als een variant op Grietje(Hans& Grietje, red) vellen achter me aan te strooien, dus tegen de tijd dat jullie me weer terug zien heb ik waarschijnlijk mijn nieuwe vel helemaal en loop ik rond als een roze varken. Maar dat terzijde. ‘s Avonds gingen we naar Nine Bar, wat volgens een aantal mensen da place to be was. Er stonden 15 hippies en een apenkop een beetje vreemde moves te maken op Trance-muziek, maar we hebben ons wel kostelijk vermaakt met alleen naar deze mensen al te kijken. Uiteindelijk werd het wel wat drukker, maar een heftig spektakel is het niet geworden.
De volgende dag herhaalden we de procedure, eerst naar het strand en ‘s avonds weer naar Nine Bar. Het bleek zelfs nog rustiger te zijn, dus zijn we achterop gesprongen bij een paar Amerikanen die ons naar een ander feestje brachten bij een strandtent in Anjuna.
We zaten zelf in Vagator, dus het was ongeveer tien minuten met de scooter. De hele wereld hier huurt een scooter, wat bij de weg echt een fantastisch systeem is. Oude wonden worden wel even opengereten toen ik mijn verbrande kont op de scooter plaatste ,maar ik heb me hier vrij snel overheen weten te zetten.
Het feestje bleek fantastisch. De Amerikanen hebben we vrij snel gedumpt nadat een Australier en een Canadees ons gezelschap kwamen versterken, en we hebben ons de hele avond met zijn vieren vermaakt. Dit zijn onze nieuwe vrienden geworden voor de rest van onze Goa-tijd(nog drie dagen). Mensen die dansen op het strand, bij het vuur zitten, alles doen wat God-verboden heeft(wij niet hoor!), een lust voor het oog.
De volgende dag ben ik gaan touren met Raph door het Indiase landschap en ‘s avonds zijn Annie en ik weer uitgegaan, want we hadden de smaak nu wel te pakken. Er bleek weer ergens een of ander feestje aan de gang te zijn waar Riley(Los Angeles, hoort bij de Australier), Adrian(Australier) en Raph(Canadees) ook waren en hebben we ons weer kostelijk vermaakt. De hippies die hier rondstruinen zijn bij de weg voor ongeveer 80% wannabee hippies, mensen die normaal gesproken zich niet durven te bewegen in het uitgaansleven en zichzelf maar hippie noemen, om er toch enigszins een label op te drukken. Aparte mensen dus.
De een na laatste dag hebben we zelf een scootie gehuurd en bood Goa ons ineens ongekende mogelijkheden. We hadden gehoord dat er ‘s avonds een feestje aan de gang was in Westend, dus zijn we er hierheen geknald met de scooter. Het bleek echter verder te zijn dan we hadden verwacht, dus na het ontmoeten van een gestoorde Rus zijn we er uiteindelijk wel aangekomen. Toen we vroegen hoeveel mensen er binnen waren was het antwoord echter: ‘Meer dan tien.’ De deceptie van de eeuw dus. Er was geen kont te beleven, dus besloten we maar weer terug te gaan naar Anjuna. Over Russen gesproken, Goa is overwhelmed met deze mensen. Norse, lelijke mensen die geen woord Engels praten en ook weigeren hier moeite voor te doen. We hebben een paar keer gehad dat iemand Russisch tegen ons begon, en toen we aangaven deze rotte taal helaas niet te spreken, liepen ze gewoon verder. Ik had het vermoeden in Moskou al, maar nu weet ik het zeker.
Ik haat Russen.
Onze verse vrienden konden we helaas niet vinden in Anjuna en onze telefoon heeft het nu massaal begeven, dus we konden ze ook niet bereiken. Na deze depressieve avond besloten we nog een laatste avonddrankje te doen, waarbij ik (natuurlijk) naast de meest depressieve persoon ter wereld kwam te zitten. Deze jongeman vertelde mij binnen tien minuten dat hij in Goa was om de liefde van zijn leven te vergeten, dat hij vroeger misbruikt was en dat zijn vader een drugsverslaafde was. Echt de informatie waar je op zit te wachten als je na een mislukt feestje nog even wilt ontspannen. Not.
De volgende dag moesten we Goa alweer verlaten. We hebben eerst nog wat op het strand gelegen, om op het einde van onze dag afscheid te nemen van onze homies. Niet van allemaal, want Raph was de dag daarvoor al weer vertrokken, wat het eerste stukje van mijn hart heeft gescheurd. We moesten afscheid nemen van Riley en Adrian, wat weer een stukje heeft weggescheurd. Er blijft zo niet veel van over.
Op het vliegveld zelf had onze vlucht 2,5 uur vertraging. Bij een vertraging van drie konden we onze vlucht gratis omzetten naar de volgende dag, dus we hebben al seen dolle lopen bidden dat het nog een klein half uurtje meer vertraging zou krijgen. Dit heeft helaas niks geholpen, ons Goa-avontuur was definitief afgelopen.
Bij aankomst in Delhi bleek het hotel waar we bij geboekt hadden ons te zijn vergeten ,dus zijn we nu in een ander hotel gedropt voor een betere prijs. Achja, dat soort dingetjes gebeuren hier nu eenmaal. Vandaag hebben we massaal souvenirs geshopt, dus bereid jullie maar voor op mijn terugkomst! En wees lief tegen me, anders krijg je niks.
Zometeen gaan we onze spullen inpakken en vannacht om vijf uur gaan we richting het vliegveld, zodat we morgenavond weer voet zetten op Nederlandse(koude) bodem.
We hebben hier echt een toptijd gehad en maken nu al wilde plannen voor ons volgende avontuur, dus ik denk dat jullie binnenkort wel weer een blog kunnen lezen over het duo Anne& Kelcy. Met pijn in onze harten verlaten we dit indrukwekkende land met al zijn tegenstrijdigheden, van de trent van het dragen van hoge strakke broeken in het noorden tot de trent van het dragen van handdoekjes in het zuiden, van arm naar rijk, van alle complimenten die we hier gekregen hebben(You’re a mind-blessed woman, I love the way you dance with your eyes etc. etc. met als hoogtepunt: Does your father work in a garden? You look like a flower)(Hilarisch), de Bollywood video’s(die jullie echt een keer moeten YouTube-en), de gastvrijheid, de fantastische mensen, de religie, het spirituele, en de mogelijkheden om het ideale leven te leiden aan de stranden .Ik brei nog liever een vestje van mijn darmen dan hier daadwerkelijk te wonen, maar ik heb hier wel een onvergetelijke tijd gehad, die niet beter had gekund.

India, we gaan je missen.

Liefs,
Kel