Being impressed.. Hoogtepunten, dieptepunten.

Lieve lezers,

Allereerst: Misschien was ‘Stuck in Stockholm’ inderdaad niet helemaal een bijpassende titel en had het misschien ‘Stuck in Moscow’ moeten zijn, dat probleem is nu verholpen. Alhoewel ‘Stuck in Stockholm’ wel lekkerder bekt.
ZO. Over tot de orde van de dag. Wederom vele heftige dingen meegemaakt, ik verkeer in een continue staat van shockering, maar dat is goed voor mijn groeiende persoonlijkheid.
Na Jaipur zijn we naar een National Park gereden, genaamd Ranthambore om wilde tijgers te spotten. We zaten weer in een (op het oog) prima hotel-achtig-iets, maar dat bleek later toch ietwat tegen te vallen. En dan heb ik het over ongeveer vijf uur later toen we gingen slapen. Ik had al een kakkerlak van een pittig formaat gespot, maar die had Annie heldhaftig onder een emmer weten te vangen. Voor de helft welteverstaan, dus het is een beetje dubieus hoe de kakkerlak het er vanaf heeft gebracht. Hier heb ik slapeloze nachten van(..). Na dit minimale drama besloten we te gaan pitten, en het leek me een goed idée om het gordijn wat na de kakkerlak toe leidde dicht te doen, mocht de kakkerlak nog bijkomen, dat hij ons niet zou weten te vinden(hier is over nagedacht).
Op het moment dat ik het gordijntje dicht deed, bleek er echter nog een ettertje te zitten. We hebben het hier niet over een pittige kakkerlak, maar over de moeder der moeders van de kakkerlakken, formaatje XXXXXL. Angstaanjagend en met tanden. Deze heeft mijn heldhaftige homie ook te pakken weten te krijgen, nadat het gevallen was en we even lekker met z’n tweeen hebben lopen gillen op het bed. Enig avontuur.
‘s Avonds had ik wel lichterlijk hoofdpijn gekregen, maar ik dacht dat dat kwam omdat mijn hersenen overuren maakten. Dit was echter niet het geval, want het was een klein nasleepje van verkeerd voedsel. Na de hele nacht te hebben lopen woelen, zweten, hoofdpijnen en de wc-pot geknuffeld te hebben, ging het de volgende dag gelukkig weer beter. Sterk lichaam.
Volgende dag dus DE safari. We hebben vele beesten gespot. Herten, mannelijke antilopen, vrouwelijke antilopen en vogels. Helaas geen tijger. Onze gids en de chauffeur hebben wel ergens in de bergen een luipaard gespot van 300km afstand, maar die heeft de rest van de bus incluis ons, helaas niet gezien. Ahum.
Na dit overweldigende avontuur gingen we naar de Monkey Temple. Aangezien de aap net als de koe heilig is(waarom weten we niet precies, want onze chauffeur antwoord altijd ‘yeah’ als hij de zin niet begrijpt, wat in dit geval dus zo was), is een tempel naar deze beesten vernoemd. Overal waren apen te zien en er waren twee soorten meertjes waar mensen zich in gingen wassen, als ritueel voor goed geluk en om de zonden weg te wassen. Enorm indrukwekkend om te zien, dus we waren zielsgelukkig dat we dit nog even meegepakt hadden. Foto’s volgen later, ik zit nu in het kantoor van de hoteleigenaar, dus ik weet niet of het mogelijk is ze up te loaden.
Hierna zijn we naar Agra gereden. Over 300km hebben we ongeveer 6,5 uur gedaan, wegens onbegaanbare wegen en loslopende koeien op straat. Pittig ritje dus. Hier bleken we in een kakkerlak-vrij hotel te zitten, wat enorm vreugdevol is.
‘s Avonds hebben we lekker gegeten in het hotel en de volgende dag bleek Annie de sjaak te zijn. Zelfde symptomen, alleen kwam het bij haar op een andere manier naar buiten. Vandaag had ze er nog de hele dag last van, het arme schaap. Al moet ik wel zeggen dat het kind zich erg groot hield. Hulde hiervoor & Annie 4 life.
Vanmorgen zijn we na een aantal pijnstillers toch naar de Taj Mahal gegaan, HET wereldwonder natuurlijk. Het was enorm heftig om te zien, maar binnen werden we bijna platgedrukt door de enorme mensenmassa toeristen die er waren. Met toeristen bedoel ik trouwens reislustige Indiers, veel blank volk hebben we nog niet gespot hier.
Het bleek dat de mensen niet alleen voor de Taj Mahal hier waren, maar ook voor ons. Op het moment dat we buiten even twee seconden gingen zitten, stelden de Indiers zich op in rijen van drie om met ons op de foto te gaan. Op een gegeven moment zijn we gillend weggerend, want we konden het niet meer aan. Misschien moet ik toch maar afzien van mijn wens om beroemd te worden, het is best irritant.
Daarna zijn we naar Agra Fort gegaan en hebben hier een beetje gechilld. Paar kids hebben een tijdje bij ons gezeten, want dan zijn ze natuurlijk hip. Indische kids zijn onwijs schattig, ze (uit?)lachen de hele tijd en hebben enorme ogen als chocoladebruine schoteltjes. Ik neem er later wel een paar.
Een ding wat ik hier niet zou missen zijn trouwens de muggen. Het schijnt in het noorden minder erg te zijn, dan in het zuiden, maar ik word hier al levendig opgegeten. Als jullie over een tijdje een roodgebocheld iets voorbij zien komen, ben ik dat waarschijnlijk.
Na het fort hadden we het geniale idée om naar het Taj Café te gaan op de Roof Top, niet wetend dat bijna alles hier een Roof Top wordt genoemd, dus onze lieftallige(not) chauffeur heeft ons gedropt waar we niet moisten zijn. We zijn toen maar op een of ander verlaten Roof Topje gaan zitten, waar een onwijs schattig jongetje ons onze Cola kwam brengen. Zijn naam is Nadiem en hij is dertien jaar oud. Hij heeft alleen nog maar een vader, maar die woont in het noorden. Hij kan niet naar school omdat hij geen geld heeft en werkt daarom zeven dagen in de week in het restaurant, waar hij ook slaapt. Met gebrekkig Engels gaf hij antwoord op onze vragen, maar hij bleef maar lief lachen. Dit joch heeft echt mijn hart gestolen en als ik al het geld ter wereld had gaf ik hem de helft, zodat hij lekker naar school kan gaan en niet meer in dat stinkrestaurant hoeft te werken.
Het enige wat we nu konden doen was een fooi geven, die hij waarschijnlijk met zijn bazen moet delen. Hartverscheurend.
Hierna wouden we ergens uit eten, omdat we sinds het ontbijt nog niks gehad hadden. We zagen een groep backpackers staan en dachten onze kans te grijpen door hierachter aan te sluiten. Het bleken echter smerige Russen te zijn, dus hebben we maar besloten om hier een vrienden mee te worden. Lichterlijk slechte ervaring met dit slag volk.
Hierna kwam Shamboo(chauffeur) ons ophalen. Hij was eigenlijk van mening dat we best een Toek-Toek naar het hotel konden nemen, zodat hij lekker kon slapen, maar uit die droom hebben we hem even gehaald.
Even wat over Shamboo. Hij is 39 jaar en op zijn 25e getrouwd met een 12-jarig meisje. Dit is redelijk normaal hier. Met haar heeft hij drie kinderen, waarvan hij ongeveer de leeftijd weet. Voor zijn werk is hij vaak drie maanden achtereen niet thuis, en daarom pikt hij vaak een kindhoertje onderweg op. Hieronder wordt verstaan een meisje van ongeveer 12 jaar, want daar houdt Shamboo van, en zijn vrouw is niet meer zo jong en dun, en hij heeft natuurlijk ook zijn behoeftes. Voor ongeveer 100 roepie ala minder dan twee euro, doet het kindhoertje alles wat hij wil. Voordat hij getrouwd was had hij ook seks met mannen, maar dit heeft hij na zijn huwelijk niet meer gedaan. Als zijn vrouw echter een minnaar zou nemen, zou hij haar vermoorden.
Aldus Shamboo zelf, als antwoord op mijn vraag hoe mensen hier eigenlijk over gays denken, aangezien veel mannen hier hand in hand lopen. We zijn lichterlijk in shock door dit verhaal, maar we hoeven nog maar een dag met hem, en dan zijn we van hem af. Daarnaast is hij namelijk ook nog aartslui en raadt ons dingen af te doen, zodat hij lekker kan slapen. Hij verteld dan dat het ‘not interesting’ is, terwijl het voor ons een klein wereldwonder blijkt te zijn als we aankomen op de plaatsen die we aanwijzen.
We hebben zijn baas al ingelicht over zijn wangedrag en hij zou het met hem bespreken. Met zijn lelijke moodswings.
Morgen gaan we naar Fatepuh Sikri(Shamboo wou er alleen heen als zijn baas had gezegd dat het moest, maar dat terzijde. We pakken hem wel aan. Zweten zal hij voor zijn geld. Bovendien is hij nogal afhankelijk van ons voor zijn tip, dus zweten zal hij sowieso) en als we het redden daarna naar de Baby-Taj. Om vier uur pakken we de trein richting Varanasi, waar we vervolgens 20 uur in zitten. Dit zal ook wel weer een beleving worden;). In Varanasi is de Ganges, waar ze eerst lijken in dopen om de zonden af te wassen en deze daarna te cremeren. In dezelfde Ganges wassen mensen zich met dat water als onderdeel van een ritueel. Het schijnt een enorme heftige belevenis te zijn, dus ik kan niet wachten om hierheen te gaan. Daarna zullen we naar Delhi rijden(weer ongeveer 98768757 uur met de trein), om van hieruit het vliegtuig te pakken naar Kerala. Hier worden we Zen, nemen we een trein naar Goa, en hier worden we bruin en relaxed. Ik denk dat we dan wel genoeg culture shock hebben gehad, want pittig is het wel allemaal.
Nou, ik ben blij dat ik jullie weer even wat luttele details over ons leven hier in India heb mogen vertellen, en ik hoop natuurlijk dat met jullie ook alles goed is.
Ik ga enorm slapen en ik stel voor dat jullie het allemaal ook niet te laat maken en dat jullie geen leuke dingen gaan doen zonder mij;).

Kinders, spreek jullie later, bedankt voor jullie lieve berichtjes bij de weg!

Kakkerlakloze kus XXX,

jullie KEL