Kleine update!

Hallo kleine Nederlandertjes!

Hoe is het in het koude kikkerlandje? Missen jullie me al? Mijn zoetgevoosde stemmetje, mijn getinte huidje? Zoveel te vertellen, zo weinig tijd! Ik zal me beperken tot de hoogtepunten, hoewel de reis tot nu toe een groot hoogtepunt is geweest.
Het laatste wat jullie weten is dat we naar Fatephur Sikri zouden gaan, dus ik zal vanaf daar de draad weer oppakken…
We zijn inderdaad naar Fatephur Sikri gegaan. Een enorm mooi verloren stad, waar we een rondleiding hebben gehad door een klein jochie, waarbij hij ons de geschiedenis en blaaa vertelde. Daarna hadden we nog wat tijd over, dus zijn we met onze gezellige chauffeur naar de Baby Taj gereden. Je moet dit letterlijk zien als een baby Taj-je, want het is hetzelfde gebouw als de Taj Mahal, alleen dan in het klein en zonder duizenden toeristen. Heel schattig allemaal.
Na dit vreugdevolle festijn werden we door ons aller geliefde Shamboo richting treinstation gerbracht, waarbij we een kwartiertje moesten wachten voordat onze trein kwam. Voor Indiase begrippen is dit extreem weinig. Normaal gesproken kun je rekenen op een paar uur vertraging, en ze roepen het zelfs om als de trein geen vertraging heeft, wat zeer zelden voorkomt, in de trant van ‘De trein naar Delhi vertrekt op tijd, wie had dat gedacht, hulde en jeuh!’ Heel apart. Verder zijn de treinstations gevuld met ratten die uit het raam gegooid voedsel opeten of wat zwervers hebben achtergelaten. Een gezellige plek voor bijvoorbeeld een eerste date dus.
De treinreis zelf viel reuze mee. We zaten per ongeluk eerste klas en mochten daar op de een of andere manier blijven zitten. De conducteur vroeg alleen of we een paspoort bij ons hadden, waarop wij bevestigend antwoorden, waarop hij knikte. Op onze puppie-ogen worden we hier geloofd. Zoals het hoort. We deelden een ruimte met een Frans stelletje, die ons foto’s lieten zien van een bruiloft enzo, erg gemoedelijk.
Eindelijk waren we aangekomen in Varanasi. Aangezien de trein een paar uur vertraging had opgelopen onderweg(ook normaal, de stops hier duren ongeveer een half uur per keer) kwamen we ietwat later dan gepland aan. No problem & Why not, wat bij de weg het standaard antwoord is wat hier gegeven wordt.
‘How are you?’ ‘Fine, why not?’
‘Do you maybe have some more toiletpaper?’ ‘Sure, no problem’
‘Can you give me 200 roepies discount?’ ‘Why n… Ofcourse not!’
Standaard zinnetjes in ons Indiase leven.
We besloten even een beetje langs de Ganges te shinen, want dat moet natuurlijk ook gebeuren. Al vrij snel kwamen we echter langs het eerste crematorium, waar ze lijken in het openbaar verbranden. Je hebt twee crematoriums in Varanasi, een bedoeld voor de mensen die omgekomen zijn door een ongeluk of criminelen waren, en een bedoeld voor het resterende volk, waar ze ook langer branden, wat weer beter is voor een beter leven in het hiernamaals.
Allereerst wordt het lijk gewassen met het water uit de Ganges, aangezien zij het zien als heilig water. Daarna wordt het lijk ingepakt in speciale kleding, worden de ogen en oren afgedekt en leggen ze deze op houten stokken neer. Een naast familielid, gekleed in een boeddha-outfit, loopt vervolgens vijf rondjes om de houten brandstapel heen met een brandende fakkel, wat symbool staat voor de vijf elementen van het leven: aarde, water, vuur, wind & spirit.
Vervolgens wordt op het hout vloeibaar vet gegoten, zodat het beter brandt, en steken ze de stapel in de fik. Als de stapel helemaal is opgebrand, gooien ze de overgebleven botten in het water.
Ze hebben echter een andere regeling voor mensen die dood zijn gegaan door bijvoorbeeld een slangenbeet, die jonger dan tien jaar zijn geworden, die een ongeboren kind droegen of zijn gestorven aan lepra. Deze mensen worden naar het midden van de rivier gebracht, waar een steen om hun enkel wordt gebonden, en het lijk, ingepakt in speciale kleding wel, naar het midden van de rivier verdwijnt. De gedachte hierachter is dat ze deze lichamen niet voldoende kunnen reinigen voor een soepele overgang naar het hiernamaals en dat deze mensen al genoeg geleden hebben.
We hebben dit gehele ritueel met eigen ogen gezien, wat enorm indrukwekkend was. Een man, die later onze bootman bleek te worden, vertelde ons over het ritueel. Uit respect mogen er geen foto’s hiervan genomen worden, dus jullie zullen me moeten geloven op mijn woord. Of op de ene stiekeme foto die Annie te pakken heeft weten te krijgen.
Hierna hebben we een bootttochtje gemaakt over de Ganges, waarbij de bootman beduidend sneller voer op de terugweg dan op de heenweg, maar dat mag de pret niet drukken.
De volgende dag gingen we verhuizen naar een andere backpackers, aangezien alles volgeboekt was, want het was het festival of Lights! Een feest ter ere van Diwali, die eigenlijk de bom is onder de Indiase goden. Big happening dus. Een paar weken daarvoor had heel India al tegelijkertijd een kaars aangestoken in hun huis, ter ere van deze ubergod, en nu was eindelijk DE grote dag aangebroken. Mensen en pelgrims vanuit heel India kwamen naar Varanani om deze heilige dag te vieren. We hadden een boot besproken in een of andere backpackers voor een paar roepie, dus ‘s avonds voeren we heerlijk over de Ganges om het hele gebeuren mee te maken. Overal lichtjes, rituelen, heilige mensen, mensen die zich wasten in de rivier om van hun zonden af te komen, mensen die lichtjes in de rivier lieten varen om een offer aan de Ganges te brengen, etc etc. De dag daarvoor hadden we al een lichtje laten branden over deze heilige rivier, en op deze heilige dag hebben we dat weer gedaan om de familie te beschermen. Dus bij deze: Familie, jullie zijn beschermd door mij. Geen zorgen meer dus.
Hierna gingen we nog even borrelen met onze nieuw gemaakte vrienden(de eerste echte, jeuh!) waarbij natuurlijk de heftige verhalen over en weer gingen. Het groepje bestond uit een aantal Italianen, een wild Duits meisje, een Indier, een ontzettend modern en rijk Indisch koppel, een Franse guy/gay en twee knappe Nedelandse meisjes. Heel erg gezellig, tijd van mijn leven, je kent het allemaal wel. Ik kan niet teveel in details treden wegens zwijgplicht en het feit dat we zo naar een of ander dansfestijn gaan.
De volgende dag vertrokken we alweer uit Varanasi. Deze spirituele stad heeft veel vraagtekens bij ons opgeroepen. Van de ene kant is het heel mooi dat mensen zo in hun geloof geloven, en dat het water als heilig wordt beschouwd. Van de andere kant, datzelfde water zit vol met lijken, en wordt gewoon gedronken door de Indiers. Er wordt in gezwommen en in gespeeld, en van de andere kant wassen mensen zich met datzelfde water om hun zonden van zich af te wassen. Er wordt troep in gegooid en het wordt heilig verklaard. Verwarrend dus allemaal.
We moesten de trein van half twaalf nemen, dus om tien uur zijn we richting station gereden. Hier bleek de trein een uurtje vertraging te hebben. We hadden ons net lekker geinstalleerd in het zonnetje, dus dat was niet het einde van de wereld. Toen bleek het twee uurtjes te worden. Ietwat jammer van de dag, maar accepteeeeeeee. Uiteindelijk hebben we a;lksdjfa;lsdjf;asf j vier uur zitten sterven op dat rotstationnetje, waarbij we VIER UUR lang zijn aangestaard door een groepje viespeukjes, die niks op onze smeekbedes, woedeuitbarstingen etc uitdeden, maar gewoon bleven staren.
Geen punt. Totaal geen punt. Wachten en chillen zijn mijn middlenames. Kelcy Wachten Chillen Mooijweer. Afgekort: Kelcy WC Mooijweer. Ik denk dat ik mijn ware ik heb gevonden in India.
In de tussentijd probeerden we ergens zakdoekjes te roggelen voor de ellenlange treinreis, aangezien onze darmpjes af en toe nogal vreemde uitbarstingen vertonen. Niet ondraaglijk, niet heel plezierig. Allemaal geaccepteerd in mijn Zen-heid.
De verkoper van deze heilige zakdoekjes wist echter niet wat hij voor deze gouden middelen moest vragen, en weigerde daarom maar om het ons te verkopen. Hij wou eerst wel eens even zeker weten of hij wel het juiste bedrag zou krijgen voor zijn zakdoekjes. Argh.
Na maar even een restaurant roof te hebben gedaan, gebaseerd op servetjes, sjokten we weer naar het station, waar wonderbaarlijk!, de trein weer vertraging had. Uiteindelijk is het gelukt, en konden we onderweg naar Delhi, vanwaar we onze vlucht naar Kerala zouden pakken. Tijdens deze treinreis leerden we Paul uit Birmingham kennen. Graflelijk met heerlijke droge Engelse humor. Hij vertelde ons echter een verhaal over een jongetje die hij bezig had gezien op het station met het verzamelen van lege flessen. Deze vulde hij weer met water aan de Ganges en sloot hij af met een soort officieel omhulsel, om dit vervuilde water vervolgens weer te verkopen aan nietsvermoedende toeristen. Ze doen tegenwoordig ook alles om aan geld te komen.
Daarnaast vertelde hij dat een vriendin van hem les geeft in het noorden van India op de basisschool. Het blijkt echter dat de ouders de kids al supervroeg naar school sturen, zodat zij tijd voor zichzelf hebben of kunnen gaan werken. Met supervroeg bedoel ik vanaf een jaartje of twee, drie jaar oud. Die vriendin had een meisje van twee weer teruggebracht naar de moeder, aangezien het kind de hele dag aan het huilen was geweest en het duidelijk was dat het nog niet klaar was voor school. De volgende dag was het meisje de weer, vol met blauwe plekken en kneuzingen. Die vriendin heeft vanaf toen geen kinderen meer naar huis gestuurd.
Uiteindelijk zijn we aangekomen in Delhi, hebben we ons vliegtuig net gered, en vlogen we richting Mumbai voor een korte tussenstop, voor we uiteindelijk in Kerala kwamen. Hier hebben we ook een beetje vertraging opgelopen en het bleek ook een stukje rijden te zijn naar onze Backpackers(wat bij de weg het schattigste iets is wat ik ooit heb gezien, deze mensen lachen continue en het is waar wat de Loneley Planet zegt: het lijkt net alsof ze je zo willen adopteren), dus in totaal zijn we ongeveer 36 uur bezig geweest met reizen. OMG.
Vandaag hebben we een korte sightseeing hier gedaan, gekeken hoe specerijen gemaakt worden en onze boekingen gedaan. Straks gaan we dus naar een dans iets toe, morgen maken we een boottocht in het wild, overmorgen gaan we met een prive-chauffeur naar Munnar voor de theeplantages, en daarna gaan we alweer naar Goa. Hoe we daar komen is nog een beetje dubieus, aangezien alle treinen volgeboekt zijn, maar dat komt wel goed. Zennnnnnn.
Het weer hier is trouwens veel tropischer dan in het noorden, en de mensen zijn veel relaxter. We worden niet meer echt openlijk nagestaard(beetje nog, maar dat accepteren we) en het eten is beter. Wellicht dat ons darmenstelsel hier weer op peil wordt gebracht, wie weet. Why not?
Ik kan jullie nog veel meer vertellen, maar ik zie dat Annie ongeduldig wordt, dus ik rond het verhaal maar af. Ook zielig als het kind de hele tijd moet wachten natuurlijk.
Uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat het weer niet al te best is in NL en het schijnt dat er nogal veel zieken zijn? Heel vervelend natuurlijk, ik wens jullie enorm veel succes hiermee.
Als ik meer tijd heb laat ik weer wat weten, superleuk dat jullie zoveel reageren, en voor de onoplettende lezer: 5 december ben ik weer in NL, 6 december weer in het pittoreske Enske.

Namaste!

Liefs,
Kelcy Verslaat