Bali: raften, duiken, snorkelen & vulkaan enzo.

Nou, het duurde het iets langer dan verwacht, maar ik had het even ietwat druk met leuke dingen doen. Mijn fout, ik weet het. Inmiddels ben ik weer veilig thuis in het pittoreske Enske, wordt momenteel m’n stinkende backpack gelucht, hangt m’n beperkte assortiment aan kleding aan de waslijn en zit ik zelf ook fris en fruitig gedoucht op de bank met een kingsize badjas aan en een groen theetje. Het gevolg van het niet accuraat bijhouden van mijn blog houdt in dat jullie nu de details voorgeschoteld gaan krijgen van de afgelopen twee weken, dus pak een bak popcorn en wat zoutjes er bij en ga d’r maar eens lekker voor zitten, want dit grapje gaat wel even duren.

Volgens mijn recente gegevens zijn we gebleven bij onze laatste avond op Gili T. Gili T, waar we op Little Woodstock verbleven en de mensen ons elk moment van de dag opnieuw begroetten met ‘Welcome home!’. Onze laatste avond besloot Soerdja, de jongen die bij Woodstock werkte en het liefst de hele dag high was, dat het tijd werd dat Anne eindelijk haar muzikale talenten ging tonen en drukte hij een gitaar in haar hand, waarna we heel harmonieus Guus Meeuwis op ons terrasje hebben gezongen. Jetplane van John Denver deed het ook erg goed en na acht keer oefenen kunnen wij de tekst nu ook bijna.

Na het onverwachte ontstaan van onze nieuwe band hebben we onze laatste stapavond op de Gili’s meegepakt, wat een erg leuk strandfeestje bleek te zijn, waarna we de volgende dag per boot vertrokken richting Padangbai, om vervolgens door te kachelen naar Ubud. Toen we hier uitgeput en uitgemergeld aan kwamen besloten we eerst een pizza weg te werken. We kregen echter een vreemd soort shotglaasje bij onze fruitsapjes aangeboden, waarvan ik niet goed kon thuisbrengen waarvoor deze eigenlijk dienden. Van oudsher weet ik dat een shotglaasje bedoeld is om in één keer weg te tikken, maar toen ik dat ook bij dit glaasje wou doen keek de serveerster me ietwat vreemd en paniekerig aan en besloot ik eerst maar eens te proeven wat voor substantie we eigenlijk voorgeschoteld hadden gekregen. Ik kon het niet goed thuisbrengen en vroeg de nu met uitpuilende ogen serveerster maar eens wat hier eigenlijk de bedoeling van was. Ze gaf aan dat het suikerwater was wat ervoor diende om aan het sapje toe te voegen, mochten we het graag mierzoet willen hebben. Cultuurverschil he, dit soort dingen kun je niet altijd weten natuurlijk.

De volgende dag besloten we naar Monkey Village te gaan, een soort van bosachtig dorp met zogenaamd vredelievende apen. Nou, dat hebben we geweten. Terwijl ik druk bezig was met de baby-apen te fotograferen, werd Anne belaagd door een aap die op haar ging zitten. Dit leek schattig, tot hij zijn zinnen had gezet op Anne’s oorbellen(we weten nu: niet handig) en hij met al zijn kleine apenkrachtjes probeerde deze uit Anne’s oren te trekken. Dit was een moment van paniek en machteloos toekijken vanuit mijn kant, totdat Anne mijn wijze advies opvolgde en opstond, waarna de aap zijn verlies nam en er vandoor ging. Hierna hebben we alles wat glinsterde en glitterde van onze lichamen verwijderd en zijn we naakt verder gegaan. Grapje. Na deze shockerende gebeurtenis besloten we de apen nog een kans te geven en zijn we dieper het woud in getrokken. Het teken ‘Beware of the wild monkeys’ had ons enigszins aan het twijfelen moeten brengen, maar zoals we vaker doen, maakten we hier een lolletje van en gingen nietsvermoedend verder het bos in. Hier was de ene aap de andere aap over de grond aan het slepen en waren de meeste op een zeer agressieve manier met een Chucky-achtige uitdrukking met elkaar aan het vechten. Ik wou graag een foto maken van een aapje die onschuldig een fruitsoort aan het eten was, maar toen hij dit in de peiling kreeg besloot hij de achtervolging in te zetten. Anne en ik zijn gillend met onze armen door de lucht dat stukje woud uit gesprint en leiden nu helaas aan een posttraumatisch stressstoornis. Tot dusver ons apen-avontuur.

Toen we ietwat bijgekomen waren hebben we ’s middags een scootertje gehuurd en zijn we naar de Elephant Cave gereden. De tempel zelf was niet extreem indrukwekkend, maar we kunnen nu in ieder geval zeggen dat we in Indonesië ook een stukje cultuur meegepakt hebben. Doet het altijd goed op feesten en partijen.

Anne liep al twee weken te klagen dat ze echt toe was aan een schoonheidssaloon en ’s middags heb ik maar over mijn hart gestreken. De twee uur durende marteling in India wat bedoeld was als massage stond me nog vers in het geheugen, maar soms moet je dingen een tweede kans geven. Het is geven en nemen in een relatie hè? Oorspronkelijk zou de gehele behandeling twee uur in beslag moeten nemen, maar de massage, facial, crème wash en scrub nam in totaal ongeveer drie uur in beslag. De communicatie verliep niet echt vlekkeloos en dat was in het begin al duidelijk, toen een vrouwtje ons vertelde dat we onze kleding konden uit doen en we even moesten wachten. Anne en ik vonden het al ietwat vreemd dat we in ons Eva-kostuum moesten wachten, maar goed, je doet toch snel wat je gezegd wordt. Toen een ander vrouwtje later weer binnen kwam en twee blote vrouwen op de massagestoel zag liggen schoot ze even in de stress, want het bleek dat vrouw nr. 1 ons niet verteld had dat we nog een soort van luier om moesten doen. Na deze opstartproblemen moet ik eerlijk toegeven dat ze in Indonesië een stuk zachter met mensen omgaan en dat de drie uur zo voor bij vlogen. Als het in Nederland ook maar een tientje zou kosten zou ik het wellicht nog een keer proberen.

’s Avonds fantastisch heerlijk uit eten geweest in een restaurantje waarvan ik de naam momenteel even vergeten ben en daarna nog Bintangetje gedaan op een of andere hippie-locatie. De volgende dag nog een marktje bezocht en het onderhandelen iets meer onder de knie gekregen na een aantal grove missers(ik kan me het gezicht van de vrouw nog herinneren als de dag van gisteren toen Anne zich terugtrok uit een onderhandeling, nadat ze al tot een prijs waren overeen gekomen) en vervolgens gingen we weer onderweg, ditmaal naar Legian. Dit plaatsje ligt ongeveer tussen Kuta en Seminyak in en ons hotel lag pal aan de grote uitgangsstraat, dus qua locatie was het niet optimaal, maar we waren hier omdat we een doel voor ogen hadden: onze Brabantse meiden bezoeken! Na een half jaar reizen brachten Lotte en Claire hier hun laatste week door om volop te genieten van hun luxe hotel en het uitgaan. We hebben zelf een crappy hotel geboekt en genoten van hun luxe, soms is het veroorloofd om je als een parasiet te gedragen. ’s Avonds zijn we begonnen in Bounty, waar allemaal bizarre shows werden gegeven en de cocktails en plastic drinkbekers met een tuitje geschonken werd(Wendy Bear). Hierna doorgehuppeld naar de Sky Garden waar de meest heftige lasershows werden gegeven en we het eerste uur alleen maar gestaan en gekeken hebben. Daarna hebben we uiteraard nog een klein danspasje gedaan en hebben we Job en Maarten leren kennen, grappig hoe je als je zover weg bent toch op de één of andere manier telkens met Nederlanders in contact komt.

Zondag was het wederom sushi-dag(in Ubud hebben we de meest goddelijke sushi ooit gegeten, ik ben nu helemaal om en volledig sushi-fanaat, hoewel ik nog niet alle soorten vis aan kan) en overdag hebben we heerlijk gechilld bij het zwembad van Sun Island. Deze dagactiviteit hebben we maandag herhaald en ’s avonds hebben we de zonsondergang bekeken vanaf het strand, terwijl Claire voor omgerekend tachtig cent gemasseerd werd en Anne continu belaagd werd door mensen die haar dingen probeerden aan te smeren. We zijn er achter gekomen dat Anne een hulpbehoevend hoofd heeft dat op Indo’s op de een of andere manier een bepaalde aantrekkingskracht uitoefent, aangezien Anne bij alle activiteiten die we uitgevoerd hebben extra hulp kreeg aangeboden, hoewel ze dit niet eens nodig had. Ik noem een duiken, raften, snorkelen etc. Voor verdere details raad ik jullie aan contact op te nemen met Anne Tap, aangezien zij dit op een mooie manier kan uitleggen.

Na de zonsondergang kwamen er weer locals muziek maken op het strand, waarna Anne opnieuw een gitaar in de hand gedrukt kreeg en ze opnieuw haar talenten kon tonen. Het is jammer dat mijn camera is gestolen, anders was het zeker Youtube-waardig geweest. Dit is waarschijnlijk gebeurd na het stappen in de Sky Garden, toen er buiten een groep vrouwen op me af stormde op dingen aan te smeren en toen ik hier uit kwam m’n tasje ineens open stond. Dom, dom, dom . De volgende dag na de Teppanyaki(dat overigens een echte aanrader is) was er opnieuw een incident, maar dit keer had ik gelukkig door wat er aan de hand was. Aan mijn rechterkant kwam een man lopen die me drugs wou verkopen, aan de linkerkant kwam een andere man lopen die me iets anders wou verkopen en nadat ik tegen beide nee had gezegd, gingen ze tegen me aan drukken, sneller lopen en luider praten. Ik voelde dat ze aan me begonnen te zitten en dat de een probeerde in m’n tasje te komen en dat de ander zijn hand al in mijn zak had. Ik greep m’n spulletjes steviger vast en drukte ze half weg en ben met Anne hard weggelopen, maar moet eerlijk zeggen dat ik het best intimiderend vond. Gelukkig had ik ze door. Lullo’s.

De volgende dag zijn we wezen raften met Job en Maarten wat echt superleuk was. Op de heenweg hebben we een korte stop gemaakt om de Luwak-koffie te proberen(lees: de koffiebonen zijn gemaakt van de uitwerpselen van een soort kat), maar de smaak was niet extreem sterk, vandaar dat ik dit ook maar niet als souvenir heb meegenomen, want het was behoorlijk prijzig voor een paar keutels. Onze gids bij het raften had blijkbaar een diepgewortelde haat jegens Chinezen ontwikkeld en we kregen dan ook telkens de opdracht om de Chinezen te grazen te nemen met onze peddels als we ook maar enigszins op spat-afstand waren. Dit uiteraard pas nadat we alle commando’s onder de knie hadden gekregen(‘boem-boem’ staat voor je goed vast houden aan de boot en achterover leunen, de eerste keer dat dit commando gebruikt werd greep iedereen zich aan elkaar vast en vlogen we gillend tegen een rots). Nadat onze taxichauffeur, die zeer Nederlands-minded was en dan vooral op het gebied van voetbal en vrouwen, ons weer had afgezet zijn we ’s avonds uit eten geweest bij Potatohead, een of ander fancy restaurant waar we ongevraagd een live optreden van een soort Jersey Shore tijdens het eten te zien kregen. Ik zou het omschrijven als bijzonder. Hierna hebben we de dag vrolijk afgesloten bij wat verschillende drag queenbars, waar we onder meer mochten genieten van optredens van Rihanna, Lady Gaga en Beyoncé. Tevens hebben we een nieuwe homovriend gemaakt die er een handje van heeft zoveel mogelijk foto’s op Facebook te liken. Als jullie een relatief onbekend persoon alles zien liken: dit is onze nieuwe makker.

Donderdag hebben we de dag doorgebracht bij het zwembad van Job en Maarten(Claire en Lotte waren inmiddels alweer vertrokken naar Nederland, zwembadtechnisch gezien was dit een zeer goede overgang voor ons) en hebben we ’s avonds rijsttafel gegeten bij een idyllisch restaurant die romantische heavy metal op de achtergrond speelde, ware het niet dat wij pal voor de speakers zaten. ’s Avonds hebben we bij een standje een duik voor de volgende dag geregeld voor Job en mij, aangezien Maarten nog steeds last van zijn oor had en Anne zonder brevet niet bij Nusa Penida mag duiken.

De volgende dag bleken we echter opgelicht te zijn en waren we in plaats van in Sanur in Nusa Dua aangekomen en moesten we in plaats van in Nusa Penida nu met een Chineze groep snorkelaars mee in Nusa Dua. We weten niet zeker of het hier om moedwillige oplichterij ging of dat de jongen die ons ‘geholpen’ had de vorige dag gewoon geen woord Engels begreep. Het lastige aan deze mensen is namelijk dat ze op alles ‘yes’ zeggen en er lief bij lachen, wat behoorlijk misleidend kan zijn. Nadat we na een hoop stampij ons geld terug hadden gekregen vertrokken we naar Sanur, vanuit waar we zelf een duik vanaf Padangbai geregeld hebben(okay, Job heeft het geregeld, ik volgde). De eerste duik was niet heel bijzonder en minder kleurrijk als onze duik op Gili Air. Wel een soort wrak gespot en veel zeesterren, waarna de gids dacht dat het leuk was om een zeester achter m’n bril te stoppen en een foto hiervan te nemen. Dat is namelijk niet leuk. Mensen in Indonesië zijn enigszins dwingend op fotogebied, dat Anne en ik al ervaren hadden in Sumatra: ‘You stand here, take picture’.

De tweede duik was echter wel echt gaaf. Veel verschillende vissen gespot en uiteindelijk zelfs een White tiphaai van twee meter gezien. Nouja, Job en de duikinstructeur hebben hem gezien. De duikinstructeur zag de haai onder een paar koraalrotsen en gaf het ‘haai’- teken, waarna Job er als een dolle naartoe zwom, dit keer zonder een stuk koraal of een paar zee-egels mee te pakken(heeftie een handje van). Ik dacht dat hij de zoveelste zeester wou aanwijzen en bleef op m’n dooie akkertje een beetje rond duiken, aangezien ik even vergeten was wat het ‘haai’-teken ook alweer was. Toen ik er uiteindelijk ook heen dobberde bleek het beest alweer spoorloos te zijn. Ik was dus zeer dichtbij, maar heb niets gezien. Helaas. Anne’s dagactiviteit bestond uit waterskiën met Maarten waar ze nog een aantal zeer charmante blauwe plekken aan over heeft gehouden. Hier is ook beeldmateriaal van.

De volgende dag hebben we gechilld aan het strand en ben ik op tijd gaan slapen, aangezien we ’s nachts om half drie vertrokken om de Batur te gaan beklimmen. Dit was toch wel een van mijn doelstellingen die ik mezelf gesteld had deze reis, maar aangezien Anne na de jungletrekking een soort paniekaanval krijgt bij het woordje ‘berg’ zag ik mijn puike plannetje al in rook op gaan(rook, vulkaan, leuke woordspeling). Job, Maarten en Lizzie waren hier gelukkig wel voorstander van dus hebben we met zijn vieren de vulkaan beklommen en vanaf het topje de zonsopgang gezien. Erg indrukwekkend en een beeldig uitzicht. Toen we weer beneden waren werden we naar de hot water springs gebracht, waar we voor een tientje per persoon een dagje mochten doorbrengen. Dit bleek echter gewoon een veredeld zwembad te zijn met water dat zogenaamd uit de vulkaan kwam(lastig te verifiëren uiteraard), dus zijn we hier maar na een glansrijk half uurtje weer weggegaan, waarna we vervolgens de rest van de dag in het Hyatt hebben doorgebracht.

Het laatste hoogtepunt vond plaats op Nusa Lembongan, waar Anne en ik maandag per boot naartoe zijn vertrokken. We wouden graag duiken, maar blijkbaar zat alles al vol en was het hier lastig om zonder brevet te duiken, waarna we gedesillusioneerd maar een snorkeltochtje accepteerden. Na twee stops hadden we het wel gezien, aangezien het er ook overal stikte van de kwallen. Op de terugweg vroeg onze gids ineens of we toevallig een Manta-ray wouden zien, waarna we nadat we ‘Ja!’ hadden geroepen zo’n beetje over boord werden gegooid en we op een paar centimeter afstand een levensgrote rog zagen. Gemiddeld worden ze ongeveer vierenhalve meter breed en ik geloof niet dat deze dat haalde, maar de drieënhalve meter moet er wel in hebben gezeten. Wat een enorm groot, indrukwekkend, sierlijk beest. We zwommen met hem mee en hij draaide zich een paar keer weer om, om op een paar centimeter afstand van ons zich weer van ons af te wenden. Toen hij dreigde weg te zwemmen moesten we ons van onze zeer fanatieke gids vast houden aan de boot, waarna hij er met een noodgang achteraan ging. Onze bikini’s zaten op plekken waar ze oorspronkelijk niet hoefden te zitten en we moesten ons met ons leven vasthouden aan die boot, maar daarna konden we weer met de Manta snorkelen. Ik heb de hele dag een euforisch gevoel gehad, want het was echt zo verschrikkelijk tof! Na deze ervaring gingen we kortstondig zonnen op het strand waarna we onze vierde laag vel zijn kwijtgeraakt.

Dinsdags vlogen we naar Kuala Lumpur om hier ook een beetje sightseeing te doen. Mensen keken raar op toen we vroegen waar de Two Towers waren, waarna achteraf bleek dat we er al in liepen. We konden helaas niet omhoog om het al uitverkocht was voor die dag(note voor een volgende reis: een gedegen voorbereiding bij dit soort activiteiten doen). Daarna hebben we een beetje rondgeslenterd in ChinaTown en ’s avonds hebben we gegeten in een wegrestaurantje waar ze ook smakelijke vleermuizen en kikkers als eten aanboden.

En dat was het dan! De volgende dag zijn we teruggevlogen naar Amsterdam met een tussenstop in Dubai, waarbij mijn ene trommelvlies helaas is geknapt en ik nu nog iets slechthorender ben dan normaal gesproken. Dit hoeft geen belemmering te vormen in gesprekken, mocht je op een gegeven een vreemd antwoord krijgen heb ik je helaas niet goed verstaan. Terugblikkend hebben we echt een prachtige reis gehad waarbij ik het een en ander verloren ben(camera, telefoon, gehoor), maar ook het een en ander rijker ben geworden(onderzetters en ervaring)(heel zoet, ik weet het).


Indonesië, hopelijk tot weerziens.