Surfen in Kuta, duiken in Gili Air& andere zaken.

Beeld je in: Parelwitte zandstranden, een azuurblauwe lucht, kokosnootpalmbomen en een turquoise zee. Denk daar nog twee intens gelukkige ietwat verbrande poppetjes bij en je hebt een realistisch beeld van de huidige stand van zaken. We zijn nu namelijk de Gili’s aan het ontdekken en het is net zo mooi als dat in de Lonely Planet vermeld staat.
Wat ook klopt in de Lonely Planet is dat Medan(Noord-Sumatra) een verschrikkelijke stad is en je er eigenlijk niets te zoeken hebt tenzij je een gezellige darminfectie wilt oplopen, je je leven wilt wagen in een tuc-tuc of in een hotelkamer wil slapen waar ‘s nachts vreemdelingen aan de deur lopen morrelen(Anne heeft dit laatste opgemerkt, ik lag uiteraard in een soort comateuze slaap). We moesten hier helaas wel naartoe aangezien onze vlucht naar Lombok vanaf Medan vertrok. Dit zou ik ook niet snel aanraden, tenzij je het een uitdaging vindt om in een benauwd miniscuul vliegtuigje twee tussenstops te hebben. Anyway, hebben we dat ook weer meegemaakt.

Aangekomen in Lombok besloten we richting Kuta te hobbelen. Kuta ligt in het zuiden van Lombok en schijnt voor surfers helemaal je-van-het te zijn. Aangezien Anne en ik doorgewinterde surfers zijn had deze plek natuurlijk een magische aantrekkingskracht op ons. ‘s Avonds heerlijk uit eten geweest en twee bekende ex- Enschedeers gespot, Heleen en haar vriend. Dit is de tweede keer dat ik Heleen op een tripje tegenkom, dus dat was wel even geinig. De volgende dag besloten we eerst even een beetje sightseeing te doen op de scooter(lees: van 11.00u tot 15.00u, en ja, ik heb ook gereden en we zijn beide nog in een gezonde fysieke toestand, ik weet wat jullie denken) om het eiland ietwat te verkennen. Verlaten zandstrandje bezocht en een verse fruitjuice weggewerkt ‘s middags(mocht ik ergens aan ten onder gaan is het waarschijnlijk een overkill aan vitamines, ik heb nog nooit zoveel fruit weggewerkt in mijn leven). Na dit ontspannen avontuur waarbij we snoeihard verbrand zijn besloten we onze allereerste surfles ooit te gaan doen. En surfen is fantastisch! Ik had de slag snel te pakken en Anne kon na een tijdje ook professioneel op d’r board staan. Na twee uur surfen was onze les voorbij en konden we weer 45 minuten terug scooteren, waarbij een van de leraren even een aap aan de zijkant van de weg een highfive gaf en we kortstondig vast hebben gezeten tussen de koeien. Dat soort dingen gebeuren hier nu eenmaal. ‘s Avonds uiteraard weer uit eten geweest waarbij kinderen je sieraden e.d. willen aansmeren met pakkende teksten als ‘Open your heart and open your wallet’. Niet gedaan.

De volgende dag gingen we richting het noorden van Lombok om de beroemde waterval Benang Kelambu te bezichtigen. We hadden de meest briljante taxichauffeur ooit en na twee minuten besloot hij dat we goed volk waren en vroeg hij of even koffie wouden gaan drinken bij zijn familie. Dit wilden we uiteraard heel graag(Anne was iets minder happig aangezien ze het niet op koffie heeft) en zodoende hebben we ook de familie van Kalang leren kennen. Zijn vrouw kwam enthousiast aangerend en gaf me een hand en drukte die vervolgens al glimlachen tegen haar voorhoofd. Ik raakte enigszins in paniek door zoveel liefde en besloot de vrouw een knuffel te geven. Dit resulteerde in dat ik de vrouw tegen mijn buik aandrukte en zij bleef glimlachen, terwijl ik me afvroeg waar ik in vredesnaam mee bezig was. Pijnlijk moment. De koffie was heerlijk en het huis bestond uit een veranda, een washok en een woon/slaapkamer waar de hele familie(moeder, vader en vier kids) op verschillende matrassen op de grond sliepen. Maar ze waren intens gelukkig.
Kalang vertelde later in de auto dat het eigenlijk normaal is voor mannen hier om ongeveer vier vrouwen te hebben en dat er zelfs iemand in Lombok was die elf vrouwen had. Kalang had echter genoeg aan een vrouw en was nog steeds dolverliefd op haar, zo aandoenlijk. Hij vertelde daarna wel dat het oke was voor zowel mannen als vrouwen om gewoon vreemd te gaan, ondanks dat je getrouwd bent. Mensen zijn hier overeen gekomen dat zoiets wel moet kunnen. Tevens vertelde hij dat je in Lombok geen rijbewijs hoeft te hebben en dat hij deze ook nog nooit gehaald had en legde hij uit dat de bultjes die ik verzameld heb over mijn hele lichaam in de loop der tijd afkomstig zijn van een beestje genaamd oelek of iets in die geest. Dit vormt verder geen belemmering, ik moet er alleen niet aan gaan krabben. Wat uiteraard een soort ‘roze olifant’ –effect op me heeft, maar dat terzijde. Hij zei ook dat hij nooit ging stemmen, omdat hij dan meestal sliep. Hij kwam uit een nogal luie familie waarbij slapen hoog in het vaandel staat.

Na onze informatieve tour richting het noorden kwamen we aan bij de watervallen(drie stuks). Onze zeer slecht Engels sprekende gids vroeg ons of we van een soort rots van 8 meter hoog wouden afspringen om te gaan zwemmen bij de eerste waterval. Hij wist niet exact hoe diep het water daar was, maar een metertje of vier moest volgens hem voldoende zijn. We hebben dit aanbod vriendelijk afgeslagen en zijn via het normale ‘pad’ (lees: onbegaanbaar jungle-achtig, slibberig, steil paadje met giftige planten) naar de waterval gelopen om daar een verfrissende duik te nemen. Naast de waterval waren wij de grootste bezienswaardigheid voor de locals op dat moment, maar dat mocht de pret niet drukken. De overige watervallen waren ook zeer indrukwekkend om te zien en ondanks een vermoeiende tocht(berg op, berg af, foto maken met local, berg op, berg af) was het allemaal zeer de moeite waard. De foto’s spreken voor zich, maar die laten nog even op zich wachten.
Na en emotioneel afscheid van Kalang gingen we met de boot richting Gili Air om onze duikskills de volgende dag op te gaan pakken. Voor mij was het in ieder geval op te gaan pakken, voor Anne was het de eerste keer, maar ik moet zeggen dat ze het echt supergoed heeft gedaan. Na wat mondelinge toelichting over de mogelijke risico’s en handsignalen begonnen we met wat basisoefeningen in het zwembad die Andreas, onze Duitse duikinstructeur, geduldig toelichtte en na een half uur besloot hij dat Anne het wel onder de knie had en we de zee in mochten. Eerst uiteraard een stukje gevaren met de boot om een mooi plekje zonder al te heftige stroming te zoeken en toen kon ons volgende avontuur beginnen. Het duiken was prachtig met ontzettend helder zicht en naast een kleurrijk koraal hebben we verschillende mooie dieren gespot: Angelfish, Clownfish, maurenen, zeeslangen, zeeschildpadden etcetera. Helaas geen walvishaai, maar dan hadden we wel ontzettend veel geluk moeten hebben.

Na het duiken gingen we met de boot(islandhopping) richting Gili Trawangen, oftewel Gili T, oftewel Gili Tralala, zoals veel mensen het ook noemen omdat het een soort bounty-achtig party-eiland is. Op zich niets mis mee natuurlijk. De eerste avond zijn we na een overheerlijke verse barbeque(je kunt dan kiezen welke vers gevangen vis of vlees je erop wilt) op tijd terug gegaan na ons guesthouse. We worden ook een dagje ouder. Onze buurmeisjes bleken twee Nederlandse Brabo’s te zijn die al een half jaar aan het reizen waren en nu tegen het einde aan liepen(van de reis dan). Claire en Lotte lijken de Brabantse versie van ons te zijn en we hebben dan ook afgesproken om ze op te gaan zoeken in Kuta, Bali, zodat we nog twee dagen samen kunnen doorbrengen. De volgende dag hebben we gesnorkeld en aan het strand gelegen. We hadden afgesproken om eindelijk een dagje niets te doen, maar toen we de zonsondergang wouden bekijken hebben we per ongeluk het hele eiland over gefietst omdat we enigszins verdwaald waren. Op zich een gave op zo’n klein eiland, maar uiteindelijk hebben we de zonsondergang wel gezien die helaas niet volledig voltooid werd aangezien een enorme wolk het uitzicht enigszins verpestte. Wel genoten natuurlijk.
Na het uit eten gaan ‘s avonds(ik blijf het herhalen) zijn we een klein drankje gaan doen in Samu Samu of iets in die geest, waarbij een livebandje en gestoorde mensen de leidraad van onze avond waren. Ik kan dit in geuren en kleuren gaan uitleggen, maar op het moment dat iemand de wijze aap uit de Lion King na gaat doen als het Hakuna Matata nummer er op komt en bij iemand anders(*Anne) een streep op d’r voorhoofd wil maken, heb je ergens een klein steekje los. Gelukkig waren er ook een aantal normale mensen en hebben we een puike avond gehad.

Na een goede nachtrust(we hebben nu een familyroom, aangezien de kamer die we geboekt hadden al vol zat. Dit houdt in dat we allebei een tweepersoons matras ownen en een eigen verdieping hebben) hebben we vandaag weer fris en fruitig een dagje aan het strand doorgebracht. Ik zit nu in een internet cafeetje te typen en vanavond gaan we weer een kroegje in duiken, waarna we morgen verder reizen naar Bali, Ubud.


Nou, ik geloof dat jullie weer helemaal up-to-date zijn, we zitten alweer op de helft van onze reis helaas(Niet aan denken! Niet aan denken!) Hopelijk gaat het met jullie ook allemaal prima en halen jullie geen rare fratsen uit. Ik heb overal bronnen;).

K.