Vloeiende start & jungle trekking
Door: Kelcy
Blijf op de hoogte en volg Kelcy
02 April 2014 | Indonesië, Bukit Lewang
Het heeft even op zich laten wachten, maar hierbij dan m’n eerste officiele reisverslag van onze tocht door Indonesie. Ik zit hier in een klein hokje met een toetsenbord dat waarschijnlijk gemaakt is voor mensen met extreem veel kracht in de vingers, dus neem het me niet kwalijk mocht er her en der een typfoutje ontstaan.
Tsja, waar te beginnen? Het begin van onze reis is allerminst soepel verlopen. Sterker nog, mocht er zoiets als karma en reincarnatie bestaan en wij in onze vorige levens niet nader te noemen misdaden hebben begaan, geloof ik dat dat nu weer quitte is gezet.
Vlak voor vertrek is Sam met zijn gezellige 800 kilo’s volop op mijn grote teen gaan staan, waardoor ik met een enigszins gezwollen voet mijn nieuwe schoenen in moest lopen. Geen gouden combinatie, maar afijn. Bij aankomst in Kuala Lumpur bleken we een hotel geboekt te hebben waarvan de chauffeur nog nooit gehoord had, waardoor we eerst een aantal keer verdwaald waren voordat we ons hotel hadden bereikt. Toevallig zijn we namelijk in het weekend aangekomen dat er F1 is in Kuala Lumpur, waardoor we noodgedwongen een hotel moesten nemen dat ongeveer een uur rijden van het vliegveld af ligt.
Nadat we hier uitgeput een paar uurtjes slaap hadden gepakt stonden we om kwart voor zeven klaar in de lobby om weer terug te rijden naar het vliegveld. De hoteleigenaar was bijna net zo verbaasd als wij toen we beneden kwamen en het kwart voor zes bleek te zijn. Enthousiasme, he? Dit mocht de pret niet drukken, en na een uurtje waren we dan eindelijk weer onderweg naar het vliegveld.
Hier aangekomen bleek onze vlucht naar Sumatra nog niet op het bord te staan. Niet gek, dachten wij, we waren er immers vroeg bij. Toen het kwart voor acht werd en er nog steeds niets bekend was begonnen we toch enigszins klotsende oksels te krijgen, aangezien onze vlucht om kwart voor negen zou gaan. In een helder moment kreeg Anne ineens het volumineuze idee dat we wellicht op het verkeerde vliegveld stonden te wachten.
En dat was ook zo.
Als een dolle probeerden we alsnog een taxi te krijgen naar het juiste vliegveld(In Kuala Lumpur hebben ze namelijk twee vliegvelden, Kuala Lumpur International e LTTC, die beiden dezelfde vluchtnummers hanteren). Met gevaar voor leven heeft de chauffeur ons hier naartoe gebracht(incluis enige vertraging vanwege die alfdkja;f F1), maar na voorkruipen, sprinten en smeken bleken we de vlucht alsnog gemist te hebben, aangezien de gate al driekwartier van te voren dicht ging. Al die tijd dat wij aan het haasten waren, was het dus al te laat.
Desalniettemin lieten we ons hierdoor niet uit het veld slaan, we hebben ten slotte wel eens voor hetere vuren gestaan. Onze vlucht dus vrolijk omgeboekt, waardoor we om twee uur dan toch richting Medan konden. Hier aangekomen bleken de ATM’s een storing te hebben, waardoor we maar een visum konden betalen in plaats van twee. De werkzame mensen daar wisten ons te vertellen dat het misschien een uur, of misschien twee uur, of wellicht drie uur kon duren voordat de storing gerepareerd zou zijn en dat we daarom wel ‘even’ mochten wachten.
Maar we hadden geen tijd om te wachten, want we waren al zoveel tijd verloren met wachten en bovendien stond er een mannetje op ons te wachten die ons naar Bukit Lawang zou brengen.
Dit was het moment dat de Duitsers ons te hulp schoten. Julian, Alex, Benedict(Pete) en Leo(nhard) boden ons het ontbrekende bedrag aan, waardoor we onze visa konden kopen en onze trip eindelijk ‘ echt’ kon beginnen. Als dank hebben we de Duitse knullen meegenomen op een vier uur durende hobbelige taxirit naar ons guesthouse in Bukit Lawang, Garden Inn.
En dit maakte alles goed. Schattige boomhutten op een heuvel met de jungle als roomview, een aandoenlijk kolkend riviertje ervoor en de meest aardige mensen die je je maar kunt wensen. ‘s Avonds hebben we hier een paar biertjes gedronken om te vieren dat het noodlot zich van ons afgewend heeft en hebben we genoten van de live music die er gespeeld werd.
Want overal maken ze hier live music, ongeacht of iemand een gouden keeltje heeft of niet. Wat dat betreft voel ik me hier wel erg thuis. Vooral bij het nummer ‘ You are beautiful’ van James Blunt pakken ze lekker uit hier.
De volgende dag besloten we de Batcave te gaan bekijken. Na een stevige ochtendwandeling kwamen we aan bij onze eindbestemming, waar twee mannetjes aanboden om mee te gaan als gids. Na fervent weigeren ’ Nee, we hebben geen gids nodig, dit redden we prima alleen, we weten de weg wel te vinden’, gingen we met z’n tweeen het avontuur aan. De route naar de tocht was ietwat steiler dan verwacht, maar de grot zelf was prachtig en enkele vleermuizen lager vredig te slapen, terwijl anderen geestdriftig aan het rondfladderen waren. Nadat we genoeg gezien hadden en uiteraard een fotosessie achter de rug hadden besloten we terug te gaan. Op het allerlaatste moment, toen we op het punt stonden de grot te verlaten, vielen Anne en ik ongeveer tegelijkertijd semi op de grond omdat we weggleden, en precies op dat moment kwam de gids kijken of het goed ging en hij ons misschien nog kon overhalen een ander grotje te bezoeken. Ongelukkige timing, helemaal gezien wij gepretendeerd hadden ervaren grotbezoekers te zijn. We hebben het aanbod afgeslagen.
De terugweg hebben we de Ecotrail bewandeld waardoor we meer over de natuur van Sumatra te weten zijn gekomen en besloten we de rest van de dag een beetje te relaxen, aangezien de volgende dag onze tweedaagse jungetrekking zou beginnen in het Gunung Leuser National Park.
Aangezien Anne ‘s ochtends nog weigerde onze kamerdeur op slot te doen aangezien er een minuscuul kikkertje voor zat, had ik hier enigszins mijn twijfels bij, maar ik moet eerlijk zeggen dat ze zich kranig verweerd heeft. Het begon met een pittige klim van ongeveer anderhalf uur, waarna we een prachtig uitzicht hadden over de jungle. Hier hebben we(Sinar, onze hoofdgids, de Duitsers, Anne en ik) ongelooflijk veel mazzel gehad met het spotten van dieren, aangezien we eerst een groepje Thomas Leaf monkeys voorbij hebben zien komen, vervolgens (baby)Gibbons hebben gezien en als hoogtepunt uiteraard de oerang oetans. We zijn er verschillende tegengekomen, ook een aantal met een baby, hebben de kans gekregen ze wortelen te voeren en zijn zelfs de Mina tegengekomen. De Mina is een agressieve oerang oetan die onder andere een van onze gidsen, Bike, te pakken heeft gehad. Bike deed een trekking in de jungle waarbij ook kinderen mee waren, waarop Mina besloot een van de kinderen te pakken. Bike heeft zich hier heldhaftig voor gegooid, waarop Mina hem in zijn hoofd wou bijten. Dit is gelukkig niet gelukt, echter heeft Bike wel een interessant litteken op zijn arm. Zo ver ons Mina.
‘s Middags hebben we lunch gehad in de jungle tussen de apen(dit staat in mijn top-vijf meest bijzondere momenten in mijn leven dusver), waarna we vervolgens verder moesten hiken. De jungle is prachtig om te zien en door te lopen, maar toen er een verfrissend regenwoudbuitje was geweest waren de hoeken van negentig graden op een hoogte van ongeveer driehonderd meter soms ietwat lastig, maar daarom niet minder uitdagend. Tot slot moesten we ons een weg banen door een woest rivier om bij ons kamp aan te komen. Hier aangekomen probeerden we onze kleding iets te drogen, maar als je een realistisch beeld hebt van wat een regenwoudbuitje inhoudt, weet je dat dat een onmogelijke opgave is. Toen het wat rustiger werd hebben we een beetje gezwommen in de rivier, om vervolgens een heerlijke avondmaal weg te werken. Anne bleek last van haar rug te hebben(wellicht verdraaid bij het afdalen en de liaan waaraan ze zich vasthield knapte, waardoor ze bijna ter aarde stortte), maar gelukkig wist Sinar hier wel een middel voor en heeft vervolgens haar rug bewerkt met knoflook. Dit bleek bewonderswaardig inderdaad een vrij snel effect te hebben, die op de lange termijn helaas ietwat afzakte. Als afsluiting van de dag hebben Sinar en zijn buddy ons vervolgens de hele avond vermaakt met mysterieuze spelletjes en vreemde vormen van ‘ magie’ .
De nacht was hels. We sliepen met z’n allen op een matje op de grond(aka drie centimeter dik) en ik had continue een hardnekkig beest op me kruipen. Nadat ik deze in een vlaag van verstandverbijstering of ongekende irritatie uit de tent heb weten te slaan dacht ik eindelijk aan mijn nachtrust te kunnen beginnen. Niets bleek minder waar, aangezien het volgende beest zich over mij ontfermde(inmiddels lag ik als een mummy in mijn slaapzak). Ik ben blijkbaar ten slotte wel in slaap gevallen, maar heb in mijn slaap zelfs nog geprobeerd het beest van me af te slaan. Dit is niet gelukt, Anne heeft wel een goede mep van me gehad vertelde ze de volgende dag.
De volgende dag is vandaag. Vandaag hebben we eerst wat toevallige passerende leguaans bekeken en zijn we vervolgens naar een waterval gegaan, wat een heel idyllisch plaatje in de jungle gaf. Hier hebben we gezwommen en vervolgens hebben we op de rotsen nog wat zonnestraaltjes meegepakt. Ondanks dat ik me tegenwoordig wel insmeer met zonnebrand schijnt de zon hier wel erg pittig, maar tot dusver gaat het prima. ‘s Middas zijn we met de tube teruggegaan naar Bukit Lawang, een tochtje van driekwartier waarbij we op een band in de rivier door de jungle gingen. Heel ontspannend en tof om te doen, totdat een van de gidsen overboord sloeg en hij geplet werd tussen de rotsen en de tube. Duidelijk was te zien dat het mannetje het geen prettig moment vond, echter moest Sinar hier om lachen en zei hij dat alles wel goed ging met zijn maatje, wat achteraf ook zo bleek te zijn.
Het mooie aan de mensen hier is trouwens dat ze echt overal om lachen. Ik heb nog nooit zoveel vrolijke, lieve mensen bij elkaar gezien. Het maakt niet uit wat er gezegd wordt, als er maar gelachen wordt. In combinatie met de Minion-achtige lach van Sinar hebben we echt een hilarische tijd gehad, hebben we daarnaast prachtige dingen gezien en het meest lekkere vegetarische voedsel weggewerkt. We blijven nog fijn een nachtje hier en vertrekken morgen weer naar Medan, aangezien we vrijdag vanaf Medan vliegen naar Lombok.
We zullen er dit keer voor zorgen dat we op het juiste vliegveld zijn;).
Liefs,
Kelcy
Tsja, waar te beginnen? Het begin van onze reis is allerminst soepel verlopen. Sterker nog, mocht er zoiets als karma en reincarnatie bestaan en wij in onze vorige levens niet nader te noemen misdaden hebben begaan, geloof ik dat dat nu weer quitte is gezet.
Vlak voor vertrek is Sam met zijn gezellige 800 kilo’s volop op mijn grote teen gaan staan, waardoor ik met een enigszins gezwollen voet mijn nieuwe schoenen in moest lopen. Geen gouden combinatie, maar afijn. Bij aankomst in Kuala Lumpur bleken we een hotel geboekt te hebben waarvan de chauffeur nog nooit gehoord had, waardoor we eerst een aantal keer verdwaald waren voordat we ons hotel hadden bereikt. Toevallig zijn we namelijk in het weekend aangekomen dat er F1 is in Kuala Lumpur, waardoor we noodgedwongen een hotel moesten nemen dat ongeveer een uur rijden van het vliegveld af ligt.
Nadat we hier uitgeput een paar uurtjes slaap hadden gepakt stonden we om kwart voor zeven klaar in de lobby om weer terug te rijden naar het vliegveld. De hoteleigenaar was bijna net zo verbaasd als wij toen we beneden kwamen en het kwart voor zes bleek te zijn. Enthousiasme, he? Dit mocht de pret niet drukken, en na een uurtje waren we dan eindelijk weer onderweg naar het vliegveld.
Hier aangekomen bleek onze vlucht naar Sumatra nog niet op het bord te staan. Niet gek, dachten wij, we waren er immers vroeg bij. Toen het kwart voor acht werd en er nog steeds niets bekend was begonnen we toch enigszins klotsende oksels te krijgen, aangezien onze vlucht om kwart voor negen zou gaan. In een helder moment kreeg Anne ineens het volumineuze idee dat we wellicht op het verkeerde vliegveld stonden te wachten.
En dat was ook zo.
Als een dolle probeerden we alsnog een taxi te krijgen naar het juiste vliegveld(In Kuala Lumpur hebben ze namelijk twee vliegvelden, Kuala Lumpur International e LTTC, die beiden dezelfde vluchtnummers hanteren). Met gevaar voor leven heeft de chauffeur ons hier naartoe gebracht(incluis enige vertraging vanwege die alfdkja;f F1), maar na voorkruipen, sprinten en smeken bleken we de vlucht alsnog gemist te hebben, aangezien de gate al driekwartier van te voren dicht ging. Al die tijd dat wij aan het haasten waren, was het dus al te laat.
Desalniettemin lieten we ons hierdoor niet uit het veld slaan, we hebben ten slotte wel eens voor hetere vuren gestaan. Onze vlucht dus vrolijk omgeboekt, waardoor we om twee uur dan toch richting Medan konden. Hier aangekomen bleken de ATM’s een storing te hebben, waardoor we maar een visum konden betalen in plaats van twee. De werkzame mensen daar wisten ons te vertellen dat het misschien een uur, of misschien twee uur, of wellicht drie uur kon duren voordat de storing gerepareerd zou zijn en dat we daarom wel ‘even’ mochten wachten.
Maar we hadden geen tijd om te wachten, want we waren al zoveel tijd verloren met wachten en bovendien stond er een mannetje op ons te wachten die ons naar Bukit Lawang zou brengen.
Dit was het moment dat de Duitsers ons te hulp schoten. Julian, Alex, Benedict(Pete) en Leo(nhard) boden ons het ontbrekende bedrag aan, waardoor we onze visa konden kopen en onze trip eindelijk ‘ echt’ kon beginnen. Als dank hebben we de Duitse knullen meegenomen op een vier uur durende hobbelige taxirit naar ons guesthouse in Bukit Lawang, Garden Inn.
En dit maakte alles goed. Schattige boomhutten op een heuvel met de jungle als roomview, een aandoenlijk kolkend riviertje ervoor en de meest aardige mensen die je je maar kunt wensen. ‘s Avonds hebben we hier een paar biertjes gedronken om te vieren dat het noodlot zich van ons afgewend heeft en hebben we genoten van de live music die er gespeeld werd.
Want overal maken ze hier live music, ongeacht of iemand een gouden keeltje heeft of niet. Wat dat betreft voel ik me hier wel erg thuis. Vooral bij het nummer ‘ You are beautiful’ van James Blunt pakken ze lekker uit hier.
De volgende dag besloten we de Batcave te gaan bekijken. Na een stevige ochtendwandeling kwamen we aan bij onze eindbestemming, waar twee mannetjes aanboden om mee te gaan als gids. Na fervent weigeren ’ Nee, we hebben geen gids nodig, dit redden we prima alleen, we weten de weg wel te vinden’, gingen we met z’n tweeen het avontuur aan. De route naar de tocht was ietwat steiler dan verwacht, maar de grot zelf was prachtig en enkele vleermuizen lager vredig te slapen, terwijl anderen geestdriftig aan het rondfladderen waren. Nadat we genoeg gezien hadden en uiteraard een fotosessie achter de rug hadden besloten we terug te gaan. Op het allerlaatste moment, toen we op het punt stonden de grot te verlaten, vielen Anne en ik ongeveer tegelijkertijd semi op de grond omdat we weggleden, en precies op dat moment kwam de gids kijken of het goed ging en hij ons misschien nog kon overhalen een ander grotje te bezoeken. Ongelukkige timing, helemaal gezien wij gepretendeerd hadden ervaren grotbezoekers te zijn. We hebben het aanbod afgeslagen.
De terugweg hebben we de Ecotrail bewandeld waardoor we meer over de natuur van Sumatra te weten zijn gekomen en besloten we de rest van de dag een beetje te relaxen, aangezien de volgende dag onze tweedaagse jungetrekking zou beginnen in het Gunung Leuser National Park.
Aangezien Anne ‘s ochtends nog weigerde onze kamerdeur op slot te doen aangezien er een minuscuul kikkertje voor zat, had ik hier enigszins mijn twijfels bij, maar ik moet eerlijk zeggen dat ze zich kranig verweerd heeft. Het begon met een pittige klim van ongeveer anderhalf uur, waarna we een prachtig uitzicht hadden over de jungle. Hier hebben we(Sinar, onze hoofdgids, de Duitsers, Anne en ik) ongelooflijk veel mazzel gehad met het spotten van dieren, aangezien we eerst een groepje Thomas Leaf monkeys voorbij hebben zien komen, vervolgens (baby)Gibbons hebben gezien en als hoogtepunt uiteraard de oerang oetans. We zijn er verschillende tegengekomen, ook een aantal met een baby, hebben de kans gekregen ze wortelen te voeren en zijn zelfs de Mina tegengekomen. De Mina is een agressieve oerang oetan die onder andere een van onze gidsen, Bike, te pakken heeft gehad. Bike deed een trekking in de jungle waarbij ook kinderen mee waren, waarop Mina besloot een van de kinderen te pakken. Bike heeft zich hier heldhaftig voor gegooid, waarop Mina hem in zijn hoofd wou bijten. Dit is gelukkig niet gelukt, echter heeft Bike wel een interessant litteken op zijn arm. Zo ver ons Mina.
‘s Middags hebben we lunch gehad in de jungle tussen de apen(dit staat in mijn top-vijf meest bijzondere momenten in mijn leven dusver), waarna we vervolgens verder moesten hiken. De jungle is prachtig om te zien en door te lopen, maar toen er een verfrissend regenwoudbuitje was geweest waren de hoeken van negentig graden op een hoogte van ongeveer driehonderd meter soms ietwat lastig, maar daarom niet minder uitdagend. Tot slot moesten we ons een weg banen door een woest rivier om bij ons kamp aan te komen. Hier aangekomen probeerden we onze kleding iets te drogen, maar als je een realistisch beeld hebt van wat een regenwoudbuitje inhoudt, weet je dat dat een onmogelijke opgave is. Toen het wat rustiger werd hebben we een beetje gezwommen in de rivier, om vervolgens een heerlijke avondmaal weg te werken. Anne bleek last van haar rug te hebben(wellicht verdraaid bij het afdalen en de liaan waaraan ze zich vasthield knapte, waardoor ze bijna ter aarde stortte), maar gelukkig wist Sinar hier wel een middel voor en heeft vervolgens haar rug bewerkt met knoflook. Dit bleek bewonderswaardig inderdaad een vrij snel effect te hebben, die op de lange termijn helaas ietwat afzakte. Als afsluiting van de dag hebben Sinar en zijn buddy ons vervolgens de hele avond vermaakt met mysterieuze spelletjes en vreemde vormen van ‘ magie’ .
De nacht was hels. We sliepen met z’n allen op een matje op de grond(aka drie centimeter dik) en ik had continue een hardnekkig beest op me kruipen. Nadat ik deze in een vlaag van verstandverbijstering of ongekende irritatie uit de tent heb weten te slaan dacht ik eindelijk aan mijn nachtrust te kunnen beginnen. Niets bleek minder waar, aangezien het volgende beest zich over mij ontfermde(inmiddels lag ik als een mummy in mijn slaapzak). Ik ben blijkbaar ten slotte wel in slaap gevallen, maar heb in mijn slaap zelfs nog geprobeerd het beest van me af te slaan. Dit is niet gelukt, Anne heeft wel een goede mep van me gehad vertelde ze de volgende dag.
De volgende dag is vandaag. Vandaag hebben we eerst wat toevallige passerende leguaans bekeken en zijn we vervolgens naar een waterval gegaan, wat een heel idyllisch plaatje in de jungle gaf. Hier hebben we gezwommen en vervolgens hebben we op de rotsen nog wat zonnestraaltjes meegepakt. Ondanks dat ik me tegenwoordig wel insmeer met zonnebrand schijnt de zon hier wel erg pittig, maar tot dusver gaat het prima. ‘s Middas zijn we met de tube teruggegaan naar Bukit Lawang, een tochtje van driekwartier waarbij we op een band in de rivier door de jungle gingen. Heel ontspannend en tof om te doen, totdat een van de gidsen overboord sloeg en hij geplet werd tussen de rotsen en de tube. Duidelijk was te zien dat het mannetje het geen prettig moment vond, echter moest Sinar hier om lachen en zei hij dat alles wel goed ging met zijn maatje, wat achteraf ook zo bleek te zijn.
Het mooie aan de mensen hier is trouwens dat ze echt overal om lachen. Ik heb nog nooit zoveel vrolijke, lieve mensen bij elkaar gezien. Het maakt niet uit wat er gezegd wordt, als er maar gelachen wordt. In combinatie met de Minion-achtige lach van Sinar hebben we echt een hilarische tijd gehad, hebben we daarnaast prachtige dingen gezien en het meest lekkere vegetarische voedsel weggewerkt. We blijven nog fijn een nachtje hier en vertrekken morgen weer naar Medan, aangezien we vrijdag vanaf Medan vliegen naar Lombok.
We zullen er dit keer voor zorgen dat we op het juiste vliegveld zijn;).
Liefs,
Kelcy
-
02 April 2014 - 13:14
Madelon:
Nou dat kun je idd een heftige start noemen!
Gelukkig is het uiteindelijk toch nog goed gekomen en
hopen dat de rest voorspoedig gaat!
Heel veel plezier nog en lekker genieten.
Xxx Made -
02 April 2014 - 13:32
Wendy:
Heerlijk weer om jouw verhalen te lezen, Kel!
Geniet ervan lieverds! Ik denk aan jullie :)
Liefs Wendy en een xje van Feline -
02 April 2014 - 14:13
Bregje:
Geweldig verhaal, zit in een vol kantoor te lachen achter met computer met af en toe een vreemde blik haha maar heerlijk weer. Had Anne geen last dan van een slapeloze nacht met beestjes in de tent? Of lag ze net zo gespannen naast je op het bedje? Bedoel van Anne had ik dat wel verwacht ;-) haha grapje lieverd. Heeeeel veel plezier nog! XXXXX -
02 April 2014 - 15:01
Hannie:
Hahahahaha OMG, NIET WAAR ZEG!!! Wat een typisch Kel/Anne verhaal weer, had ook niet anders verwacht :p. Wat een beleving moet dat zijn geweest tussen de Oerang Oetangs, in je top 5 nog wel, WOW!
Strijk Anne's rug nog maar lekker in met knoflook en goeie reis naar Lombok. ENJOY! Liefs xx Hannie -
02 April 2014 - 21:53
Mams:
Wat een prachtig verhaal meisje, zooo grappig en duidelijk dat ik het me precies voor de geest kan halen, de sprint naar het vliegveld(tuurlijk overkomt jullie dit) en de prachtige beschrijving van jullie jungle tocht...Anne gedraagt zich dapper met de beestjes en ik weet hoeveel hekel jij er aan hebt, een ware heldin!! Heel veel plezier en geniet ervan beiden en sterkte met je voet en Anne met haar rug, Dikke kus Paps en mams -
02 April 2014 - 23:00
Mo:
Hey Kel,
Echt super leuk geschreven, kan mij goed indenken hoe jullie het hebben samen!!!
Tevens had ik nog een déjà vu met betrekking tot de tent en de beestjes -
02 April 2014 - 23:02
Mo:
Zo jammer dat er een half bericht wordt geplaatst.
Bij deze het tweede deel hahaha.
Ik ga jullie zeker blijven volgen, voor jullie beiden nog heel veel plezier en geniet ervan.
Veel liefs xxx mo -
02 April 2014 - 23:23
Tes:
Hahaha...wat een mooi verhaal weer! Super tof!
Klinkt erg indrukwekkend allemaal! Geniet er
lekker van! Toedels xxx -
03 April 2014 - 09:36
Anneriet:
Haha super, na je meest in gelukkige start voorspeldt karma vast alleen maar voorspoed. Getraibde vingers en zo;) geniet ervan. Kan niet wachten op je volgende verhaal. Dikke kussen aan jullie -
03 April 2014 - 13:14
Anoniem :):
Verkeerde vliegveld? Dat zou mij nooit overkomen... -
04 April 2014 - 13:46
Ina:
Hoi Dames, wat leuk om dit te lezen. Heel veel plezier daar, aan de mensen daar zal het dus niet liggen. -
07 April 2014 - 12:40
Mieke:
Hé KelC, wat schrijf je super! Ik kan niet wachten op je volgende verhaal! -
09 April 2014 - 10:34
Ben:
Wat een verhaal, om jaloers op te worden. Blijf jullie volgen. Veel plezier.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
