Motivatie Vietnam

Een paar schoenen of een fiets. Op het eerste gezicht simpele dingen die niemand zou mogen ontberen. Voor (ex-)leprapatiënten kunnen ze echter een wereld van verschil betekenen. Tussen een eenzaam leven thuis of onder de mensen zijn. Tussen aangewezen zijn op anderen of zelf voor inkomsten kunnen zorgen. Tussen als mens afgeschreven worden of weer volwaardig mee kunnen doen. Hierbij krijgen een paar krukken of een ezel ineens een veel diepere betekenis.

Krukken maken gehandicapten weer mobiel, ezels zijn voor hen vervoersmiddelen en een bron van inkomsten. Voor leprapatiënten van wie de voeten gevoelloos zijn geworden, is het dragen van speciale schoenen heel belangrijk om wondjes en handicaps te voorkomen.
Rolstoelen, een vakopleiding, misschien zelfs een eigen huisje; alles helpt om er voor te zorgen dat deze mensen weer in hun eigen levensonderhoud kunnen voorzien, wat het gevoel van eigenwaarde teruggeeft dat vaak door jarenlange uitsluiting verloren was gegaan

Naast deze materiële dingen zijn de humane dingen natuurlijk cruciaal.
Een spontane knuffel die je hart verwarmt, een aanraking waaruit liefde spreekt, empathie, bewondering, een aai over je bol wanneer je iets goed hebt gedaan, trots, respect, een arm om je schouder wanneer je je verdrietig voelt en ga zo maar door. Een blik zegt zoveel meer dan duizend woorden.

Maar hoe zorg je ervoor dat er geen scheve blikken meer getrokken worden naar de mensen die in het lepradorp leven? Hoe zorg je ervoor dat mensen bereid zijn om andere mensen te helpen? Om ze in de eerste plaats al te laten inzien dat leprapatiënten ook daadwerkelijk gewoon mensen zijn? Dat ze na inname van medicijnen niet meer besmettelijk zijn, maar net als ieder ander aangeraakt kunnen worden, zodat ze een stukje warme menselijkheid kunnen ontvangen die wij allen toch af en toe zo hard nodig hebben?

Door mee te doen aan ChangeALife hoop ik hier mijn eigen steentje aan bij te dragen. Ik heb gekozen voor mijn opleiding Psychologie, omdat ik oprecht geïnteresseerd ben in andere mensen. De daar opgedane kennis kan ik goed gebruiken om de mensen in Vietnam te helpen, evenals mijn eigenschappen(niet alle natuurlijk, ik blijf ook maar een mens;)). Ik kan de mensen daar helpen door een luisterend oor aan te bieden wanneer dat nodig is; door aandachtig te luisteren naar hun verhaal; door ze een stukje motivatie te bieden door altijd optimistisch te blijven; door door te zetten wanneer het moeilijk is en ze het gevoel te geven dat ze net zoveel waard zijn als wie dan ook.
Nadat ik vier maanden in Afrika heb gewoond en in Namibië heb rondgereisd heb ik met eigen ogen gezien hoe mensen met bijna geen bezittingen toch altijd probeerden een positieve draai aan hun leven te geven, mede door voor andere mensen te zorgen, zonder er wat voor terug te verwachten. Ontzettend bewonderenswaardig, en ik hoop in Vietnam meer te worden als deze mensen. Ik wil de hele wereld rondreizen en van alle culturen leren, en Vietnam met haar bijzondere geschiedenis, imponerende geografie en gastvrije cultuur lijkt me helemaal fantastisch. Ik wil alles uit het leven halen wat mogelijk is, en zelf een beter mens worden staat, hoe egoïstisch ook, hoog op mijn lijstje. Ik verwacht dat de ervaring in Vietnam me hierbij gaat helpen.

‘Er is echt niets, dat niet gebeuren kan vandaag.
Deuren zwaaien open, ramen klappen dicht.
En hele werelden vergaan
Omdat ze daarom vroegen, zonder het te weten.
En altijd weer de vraag...

...Of het ooit terecht is, dat het een gevecht is om gewoon ergens te zijn.
Om te wonen en te leven en al was het ook maar even.
Echt een mens te kunnen zijn.
En dan los te komen van je plaats en tijd.’

We kunnen alles bereiken wat we willen vandaag, als we maar weten wat we willen. Ik wil de mensen in Quy Hoa helpen door me plaatselijk twee weken lang enorm hard in te zetten en daarna de boodschap te verspreiden aan wie hem maar horen wil.
Ik wil dat ontwikkelingssamenwerking hierdoor meer gewaardeerd wordt.
Ik wil dat er meer bekendheid ontstaat over de ziekte, zodat iedereen wéét dat het niet besmettelijk hoeft zijn.
Ik wil dat ze kunnen leven als normale mensen, en niet dat ze weggestopt worden en behandeld worden als een paria, alleen omdat ze deze ziekte hebben. Uiteindelijk hebben zij hier ook niet voor gekozen, en zijn zij nog steeds van binnen dezelfde persoon als zij ooit waren.

Ik wil dat deze mensen zich weer echt mens kunnen voelen, want dat is uiteindelijk wat we allemaal willen, toch?