De Cynische Reiziger

Onze karmapunten zijn op. Of in ieder geval die van Chant, misschien dat ik er nog een aantal heb liggen. Dinsdag waren we onderweg naar Ngwe Saung, een strand dat in het westen van Myanmar ligt. Tijdens de busreis kregen we te horen dat er een storm gaande was en we er wellicht niet al te goed vanaf zouden komen met het door ons geboekte goedkope bamboehutje. We waren onderweg vanuit Yangon, wat ik vanuit de punten van mijn tenen kan aanmerken als de meest lelijke stad dusver. De voormalige hoofdstad van Myanmar valt inmiddels te besc hrijven als een volgebouwde, vervallen pisbak. Het krioelt er van de mensen en het lijkt alsof er continu een wedstrijd straatspugen gaande is. Chant kwam met het ingenieuze plan om een tegenhanger van de Lonely Planet te gaan schrijven, waarin met een realistische blik naar de landen gekeken wordt en niet alles omschreven wordt als 'dit is zo fantastisch, dit moet je echt zien anders ga je dood'. Dit stuk zal dan ook door de ogen van de cynische reiziger geschreven worden.

We waren verhaaltechnisch gebleven in Bagan. De laatste dag Bagan was wel vermakelijk. We hadden een prive-gids gehuurd, waardoor ik nu meer van tempels en stoepa’s weet dan dat ik eigenlijk van plan was, maar dat terzijde. ’s Middags hadden we een duik genomen in ons tweede hotel (Umbra, aanrader) en vervolgens ’s avonds een nachtbus gepakt naar Yangon. De nachtbussen zijn comfortabel, maar kunnen stervenskoud worden, vooral als je onder de airco geplaatst wordt.

Yangon dus. De volgende dag hebben we de ferry gepakt naar Dala, een klein township aan de andere kant van de Yangon River. Vervolgens leek het ons een puik plan om met een scootermannetje naar de Snake Temple te rijden. Dit grapje bleek wel ongeveer een uur te duren, wat het met z’n drieen op een scooter wel wat ongemakkelijk maakte. Met z’n drieen (of meer) op een scooter is hier trouwens verboden, maar daar hebben de Birmezen een handige oplossing voor bedacht. Op het moment dat er een verkeerscontrole gaande is, gaat er een handjevol Birmezen om het hoekje staan om alle weggebruikers te waarschuwen. Vervolgens loopt iedereen langs de politie (onderdeel van de junta, militaire regime), om ongeveer vijftig meter verderop weer doodleuk verder te rijden. Dit systeem is blijkbaar waterdicht, want het leek er niet op dat iemand ook maar een bon kreeg.
Hoe dan ook. Inmiddels waren we aangekomen bij de Snake Temple. Dit is geen touristische attractie, maar zeker wel een aanrader. De tempel staat in het midden van een soort meertje, en is toegankelijk via een soort bruggetje. Moeilijk te omschrijven dit. Bij binnenkomst van de tempel lag er op de grond een monnik, waarvan ik in de eerste instantie dacht dat deze knockie was gegaan, maar wat achteraf bleek dat deze aan het slapen was. Naast de slapende monnik lag een python opgerold met een aantal biljetten op zich. Het bleek dat de hele tempel gevuld was met gigantische pythons, maar volgens onze gids voeden deze vreedzame diertjes zich slechts met melk. Ik vermoed dat er af en toe ook op mysterieuze wijze een straathond danwel monnikje verdwijnt, maar hier heb ik geen harde bewijzen van.
Na de scooterrit van in totaal twee uur had ik niet alleen het rooster van de scooter in m’n achterwerk gegraveerd staan, ook mijn in Myanmar gekochte broek van niet al te beste kwaliteit was inmiddels behoorlijk uitgescheurd. Hint: als je lang, blond en blank bent, word je met een uitgescheurde broek helemaal een wandelende freakshow. Het doel was dan ook om zo spoedig mogelijk een nieuwe broek aan te schaffen. Nadat ik na een uurtje struinen op een markt eindelijk een broek rijker was, was Chant inmiddels een Iphone armer. Blijkbaar had iemand het ritsje van de tas van Chant stiekem opengemaakt en de telefoon gejat. Ik geloof niet dat stelen staat in het rijtje van dingen die je absoluut moet doen om het Nirvana (hoogste doel, soort hemel) te bereiken, maar wellicht dat deze persoon een aantal lesuren geskipt heeft. Feit is wel dat Chant nu mooi met de gebakken peren zit en dat het BNP van Myanmar weer wat gestegen is.
Vervolgens wouden we naar het Museum of Gems; deze blijkt dicht te zijn op maandag. ’s Avonds hebben de beroemde Shwedagon Pagoda bezocht bij zonsondergang, dit was absoluut de moeite waard. Wat een indrukwekkend ding zeg. Ik kan nu wel in geuren en kleuren beschrijven hoe het eruitzag, maar gelukkig heb ik foto’s gemaakt. Mits mijn camera niet gestolen wordt deze reis zal ik jullie daar later mee verblijden. ’s Avonds hebben we gegeten in Chinatown waar Chant een gefrituurde krekel heeft weggewerkt en ik me op de sushi heb gestort en daarna hebben we nog een drankje gedaan in de bar van een luxe resort; het nachtleven zoals wij dat kennen is niet sterk overheersend in Myanmar. Op zich was dat niet erg kwalijk, omdat we half vijf moesten opstaan om om vijf uur naar het station te gaan voor tickets. Dit bleek achteraf veel te vroeg te zijn geweest, aangezien de bus pas om zeven uur vertrok richting Ngwe Saung.

Het lijkt er trouwens op dat de mannen hier moeite hebben met het groeien van een baard. In plaats daarvan laten ze een paar lange haren groeien uit wratten en moedervlekken in hun gezicht, wat niet altijd even smakelijk is. Maar dat even tussendoor.

Eenmaal aangekomen in Ngwe Saung bleek dat de storm reuze meeviel en hebben we ’s avonds de eigenaren van de Lotus Bar ook voorzien van hun maandinkomen. Daarvoor kregen we wel een echte ‘fireshow’ (waarvan ik eerlijk gezegd redelijk onder de indruk was), een flink aantal cocktails, een verjaardag van een local en een microfoon die op een gegeven moment subtiel werd afgepakt. Het bamboehutje bleek nog te staan, maar de wanden van de kamers waren zo dun dat het leek alsof iedereen in dezelfde kamer sliep. De matrassen zouden ook goed kunnen functioneren als funderering van een betonnen gebouw, maar voor vijf dollar per nacht hoor je mij verder niet klagen.
De volgende dag zijn we ’s ochtends eerst gaan hardlopen op het strand (Chant fanatiek een uur, ik een kwartier plus relaxed gezwommen en gestruind) en hebben daarna een scooter gehuurd om de kust te verkennen. Uiteindelijk hebben we de ferry (lees: drijvend houten vlot) genomen naar de overkant om een beetje met krabbetjes te spelen. ’s Avonds bij het tandenpoetsen bleek het Dream Hostel bombol te zitten met insecten en ander gespuis. De douche en wc’s bevonden zich beneden, maar op de trap moest je oppassen dat je onderweg niet een stuk op zes kikkers verpieterde. Bij de spiegel sprongen er sprinkhanen heen en weer, er liepen kevers in de wasbak en vanaf het lichtknopje zat een kikker me met een scheef oog aan te kijken.
Gezien ons redelijk strakke reistempo gingen we de volgende dag alweer verkassen naar de volgende bestemming. Om acht uur ’s ochtends zijn we vertrokken richting Yangon (iets later dan gepland, gezien de band van de bus nog vervangen moest worden blijkbaar) om vervolgens vanuit Yangon naar Mawlawine te reizen. Dit grapje heeft ons in totaliteit ongeveer 13 uur van ons leven gekost die we nooit meer terugkrijgen. Nadat ik in de eerste bus ruzie kreeg met m’n achterbuurman vanwege het gordijn (hij wou hem dicht, ik wou hem open, hij trok hem naar zich toe, ik trok hem over zijn stoel, etc. etc), bleek het tweede gedeelte van onze busdag echt een verademing. We hadden tickets gekocht bij JJ, waarbij we in de bus water, een koekje en een handdoek (?) cadeau kregen. En mijn eigen gordijn die ik met niemand hoefde te delen. Wat een verademing.

Gisteren zijn we dus in de avond aangekomen in Mawlawine. Vandaag hebben we het stadje even verkend, die bekend is geworden vanwege een enorme, raar liggende boeddha. Toegegeven, dit was wel even de moeite waard om te zien; desalniettemin is er verder in deze stad geen hol te beleven. We gaan morgen dan ook weer verder om ons geluk te bevroeven in Thailand. Myanmar is een prachtig land om te bezoeken, maar nadat ik in Ngwe Saung tussen de kakkerlakken heb lopen douchen is een klein beetje meer comfort niet verkeerd. In het begin van onze reis probeerden we nog vol enthousiasme met de locals te communiceren, maar inmiddels zijn we erachter dat dit bij het gros van de bevolking niet mogelijk is door de taalbarriere en hun niet-bestaande kennis van het Engels. Het spugen ga ik ook niet extreem missen.

We gaan dus naar Thailand. Morgen gezellig een dagje openbaar vervoer weer, maar hopelijk hebben we inmiddels weer wat karmapunten gespaard en gaat deze reis voorspoedig. De koning van Thailand is wel een paar weken geleden overleden, waardoor de bevolking nog in rouw is (ze dragen witte en zwarte werkkleding voor een jaar). Veel feesten schijnen ook afgeschaft te zijn, maar als de echte cultuursnuivers die we zijn laten we ons hierdoor niet kisten.

Hou jullie op de hoogte!