Mingala ba Myanmar!

Dag vriendjes en vriendinnetjes!

Na bijna 24 uur reizen van deur tot deur waren Chantal en ik inmiddels tien dagen geleden aangekomen in het noorden van Myanmar, in het stadje Mandalay. Nadat we de backpacks gedropt hadden (negen kilo, persoonlijk record), hebben we meteen de eerste de beste taxichauffeur voorzien van een maandinkomen voor hem en zijn dorp door een ritje te nemen naar Manadaly Hill. Negen van de tien keer weet je wel dat je afgezet wordt, maar deze man rook dat we net waren aangekomen en helemaal in het begin is het altijd lastig in te schatten wat een goed bedrag is. Hij hoeft de rest van de maand in ieder geval niet meer te werken.
Vanaf Mandalay Hill heb je een adembenemend uitzicht (onze reisgids praat ook alleen maar in superlatieven) op de stad, waar verschillende beelden van Boeddha verlicht worden door kleurrijke discolichten. Om ons geluk te beproeven hadden we vervolgens meteen kip bij een straattent gegeten, en wonder boven wonder is dit allemaal goed gegaan. ‘s Avonds hadden we een halve marathon door de stad gelopen op zoek naar een toko dat er enigszins uitzag als een barretje, maar nadat het café dat aangeraden werd in de Lonely Planet een autowasserij bleek te zijn, hebben we het opgegeven. Wel voor het eerst in mijn leven een monnik op een scooter gezien, maar dit blijkt achteraf een vrij normaal fenomeen hier te zijn. We sliepen in Four Rivers met 18 mensen op een slaapzaal, maar gezien de bedden allemaal afgescherm werden was er volop privacy. Prima hostel, goed te doen. Als er niemand aan het douchen was had je zelfs warm water.

De tweede dag hebben we een kookklas gedaan via een Glimpse of Mandaly. In plaats van alle grote bezienswaardigheden waar alle boeken het over hebben te bezoeken, besloten we het anders aan te pakken. ‘s Ochtends werden we opgehaald door onze gids Aang, die ons daarna meenam naar een marktje om groenten in te slaan. Vervolgens kregen we ons tweede ontbijt bij een eettent (het was niet goed overgekomen dat ontbijt inbegrepen was) en mocht ik daarna betelnoot proberen. Dit is een soort tabak waar de mensen de hele dag op kauwen, waardoor hun tanden een onsmakelijke rode glans krijgen. Ik raad het niet perse aan, want de smaak is niet bijzonder lekker, het schijnt een opwekkende werking te hebben en je kunt er redelijk snel verslaafd aan raken. Plus het lijkt dus continu alsof je net een fust rode wijn hebt leeggetrokken. Voor de kookklas gingen we naar een afgelegen stukje van Mandalay. Hier hebben we onder strikte aanwijzingen verschillende maaltijden klaargemaakt. Toen ik uit eigen beweging een minuscuul stukje paprikapoeder er extra doorheen wou doen moest er eerst een algemene vergadering plaatsvinden of dat niet het gehele recept zou verpesten. Voor eigen creativiteit was er dus weinig ruimte, maar het eindresultaat mocht er zijn. Omdat ik nogal in de rui ben en Chant de neiging heeft om met een harig bandje om d’r pols te lopen, werden er regelmatig haren van ons afgetrokken. De Burmezen zijn behoorlijk op een schone werkomgeving in de keuken gesteld, wat positief voor ons is. Na de lunch hebben we een aantal ‘ Waar is Wally’- foto’s bij de waterbuffels gemaakt en vervolgens zijn we met Aang een stukje gaan fietsen door de omgeving. We kwamen een kudde eenden tegen die uitgelaten werd door hun baasje en alle kinderen waren blij en enthousiast naar ons aan het zwaaien toen we voorbij fietsten (geloof me, dit gebeurt me niet heel vaak). Aang vertelde dat alle mannen in Myanmar minimaal zeven dagen in hun leven in de leer moeten om monnik te worden, maar dat er een heleboel voorwaarden gesteld worden aan het monnik-zijn. Zo mag je bijvoorbeeld niet zingen, dus deze carriere past naast nog wat andere obstakels niet helemaal in mijn straatje.
Tot slot hebben we een heuvel beklommen om van de zonsondergang te genieten. Dit is iets wat een normaal persoon zou kunnen waarderen, maar ons Chant haat zondersondergangen. En zonsopkomsten. En stranden. De kleine dingen in het leven die een normaal mens gelukkig zou kunnen maken haat ze in principe. Ik heb me hierbij neergelegd, maar blijf het fascinerend vinden.
‘s Avonds hebben we een voorstelling van de Moustache Brothers bijgewoond. Dit is van origine een cabaretshow van drie broers, waarvan er inmiddels al een van is gestorven in de gevangenis. Ze zijn bekend geworden door hun kritiek op het militaire regime en de machtsverdeling onder het mom van een grapje, maar dit is dus niet altijd in goede aarde gevallen. Het geheel was moeilijk te verstaan (de Burmezen praten met een lastig accent Engels), er werden een paar slechte grappen gemaakt en ik werd het podium op gesleept om met een of andere dragqueen te dansen. Kortom: een erg geslaagde avond.

De volgende dag hadden we een vrolijke busreis van ongeveer 5,5 uur voor de boeg om van Mandalay naar Kalaw te komen. De bus bleek een minibusje te zijn en naast een nogal klagerige Israelier (‘Ik ben zo stijf van de busreis, normaal beweeg ik zoveel’ en vervolgens bekaf zijn na twee traptreden) is de rit vlekkeloos verlopen.
Kalaw ligt in de buurt van het Inle Lake, waar op dat moment blijkbaar een enorm tof festival gaande was; het grote feest van Phaung- Daw U. Om dit bij te mogen wonen hebben we verschillende hoogtepunten overgeslagen die we volgens Trotter en Lonely Planet eigenlijk ook niet hebben mogen missen. Maar goed, gezien de beperkte reistijd moesten we natuurlijk ergens grenzen stellen, en we hebben voor het festival gekozen. Nadat we in Kalaw aangekomen waren, zijn we wat gaan rondlopen op de markt. Ik probeerde her en der een beetje af te dingen, maar ik ben er geen ster in en de mensen gingen niet in op mijn voorstellen. Jammer. ‘s Avonds van de zonsondergang genoten op het dakterras en daarna uit eten gegaan met een stel uit Israel (die mensen zijn werkelijk overal en hebben de neiging om samen te gaan klonteren blijkbaar) en twee meiden uit Brussel. Daarna een barretje gepakt waar op een gitaartje gespeeld werd en we onze zangkunsten en public getoond hebben. Er werd positief op gereageerd; nou ja, we mochten blijven in ieder geval. Vervolgens maar op tijd gaan slapen, want de volgende dag zouden we beginnen aan onze trekking van Kalaw naar Inle Lake.

Deze driedaagse trekking hield in dat we twee nachten bij locals in hun huisje op een matrasje op de grond sliepen en overdag een aantal kilometers gelopen hebben door de rijstvelden. De eerste en tweede dag liepen we ongeveer 25 kilometer en de derde dag ongeveer 17 kilometer. Pin me niet vast op het exacte aantal, aangezien onze gids Johnny nogal moeite leek te hebben met het inschatten van afstanden. In onze groep zaten de twee meiden uit Brussel, genaamd Chloe en Perrine, en vier meiden uit Barcelona en omstreken, genaamd Laura, Neus, Leia en Maria. De communicatie in het Engels met de Spaanse meiden verliep niet altijd probleemloos, grappen maken blijkt echter een universeel iets. Johnny vertelde tijdens de trekking over een populair ballonnenfestival in Myanmar. Elke keer vielen er wel een paar doden, maar desalniettemin was het festival erg vermakelijk volgens onze gids.
De omgeving tijdens de trek was prachtig groen en het eten superlekker. De eerste nacht sliepen we bij een familie waar de kleindochter Mimi ook aanwezig was. Mimi had een schattig hoofd maar bleek qua aandachttrekkerij een draak van een kind. Die avond was er een maanfestival en kwamen de locals langs om muziek te maken en te dansen, waarbij wij mee mochten doen en achteraf uiteraard een donatie konden geven. De mensen dansen hier alsof ze vruchten uit bomen aan het plukken zijn, beter kan ik het niet omschrijven. De tweede nacht sliepen we in een dorpje en konden we eindelijk gebruik maken van een douche. Dit is niet een douche zoals wij in Nederland kennen, maar een kan gevuld met regenwater waar je met een pannetje water uit kan scheppen. Desalniettemin was ik erg in m’n nopjes en kon ik schoon de nacht de in. De laatste dag namen we na de hike een boot over het Inle Lake naar Nyaungshwe, een dorpje aan het Inle Lake waar we allemaal sliepen. Inmiddels hadden we een warme familieband met elkaar gekweekt, dus de daarop volgende dagen hebben we nog wat uurtjes samen doorgebracht. Het plan is nu om elkaar te meeten in Brussel, Barcelona en bij de Africa Burn, maar de toekomst moet maar uitwijzen of dit ook daadwerkelijk gaat gebeuren.

De volgende dag was het zover, HET festival! We (Chant en ik, plus de Belgen) gingen met een bootje naar het festival. Onderweg een paar keer gestopt om de bekende vissersmannen te kunnen bekijken (ze zijn bekend vanwege hun acrobatische kunsten op de boot als ze vis aan het vangen zijn. Nu gebruiken ze deze kunsten ook om geld af te troggelen bij de toeristen) en vervolgens aangekomen bij een toeristische hotspot waar blijkbaar een aantal groepsreizen naartoe waren geleid voor een fancy ontbijt. De hoeveelheid eten hadden deze toeristen blijkbaar niet helemaal aangekund, dus hebben we ze maar een handje bij geholpen. Het festival zelf bleek nogal een domper. Het is leuk om een paar dansen mannen die verkleed zijn op een boot te zien, maar het deed toch enigszins denken aan een slap aftreksel (.) van een bekend Nederlands feest. De boatdriver was inmiddels niet meer te traceren, dus we moesten verplicht wachten. Om wat karmapunten te verzamelen waren we in de tussentijd maar een aantal keer met een local op de foto gegaan, we zijn namelijk nogal een bezienswaardigheid hier. Achteraf gezien bleek dat het grote feest pas ‘s avonds plaatsvond, maar dit hebben we ook gemist en aangezien het nog gevoelig ligt wil ik hier niet al teveel over uitweiden.
Na het festival hebben we dan ook fietsen gehuurd en zijn naar de hotsprings gegaan. Dit kokende water leek niet alleen goed voor reiniging, maar meer passend voor complete ontvelling. ‘s Avonds hebben we emotioneel afscheid genomen van onze nieuwe vriendinnen, omdat we de volgende dag weer verder zouden reizen naar Bagan.

De volgende dag om zeven uur stonden we in de startblokken om opgehaald te worden, echter bleek dit volgens Myanmars tempo rond half negen te zijn. ‘s Avonds rond zeven uur kwamen we pas aan in Bagan, mede doordat we onderweg last kregen van een obstakel (lees: omgekiepte vrachtwagen die de weg versperde). De kotsende Birmezen naast ons bleken niet bevorderend voor het ontspannen reisgevoel, maar we waren weer goed aangekomen dus eigenlijk heb ik niets te klagen. Die avond zijn Chant en ik nog even een klein borreltje gaan drinken, waar we vervolgens een aantal andere backpackers hebben leren kennen. Een van deze mensen was Matt, alias Big Abdul, alias een gestoorde Australier die vanwege streaking toch wel zes uur heeft doorgebracht in een gevangenis in Bermuda. Hoe dan ook, Big Abdul nodigde ons uit de volgende ochtend mee te gaan op een E-bike (iedereen rijdt een E-bike hier), om de zonsopkomst te bekijken. Hoewel ik wist dat dit onderwerp gevoelig zou liggen bij Chant, zei ze tot mijn verbazing volmondig ja, om vervolgens de volgende ochtend niet mee te gaan zodat ik alleen met Big Abdul naar de zonsopkomst heb gekeken. Of alleen, de tempel waar we op zaten was bezaaid met toeristen die hetzelfde idee hadden.
Hierna hebben Chant en ik zelf een E-bike gehuurd, om een beetje door Bagan te cruisen en de meer dan 2000 monumenten te bekijken (pagoden, tempels en stoepa’s). Onderweg kwamen we een knul tegen die we in Kalaw hadden ontmoet, die vervolgens mee ging op onze ontdekkingstocht (Steven uit Kaapstad, hij aast op een plekje in m’n blog).
‘s Middags bleek de hitte echter niet meer te harden, waarna we het briljante plan hadden opgevat om een hotel met zwembad te crashen. Steven reed voorop met zijn E-bike, waarna ik kwam, waarna Chant kwam. In haar zoektocht naar karmapunten is Chant echter blijven staan om een meisje een lift aan te bieden, waarna we haar tijdelijk kwijt zijn geraakt. In deze blinde paniek hebben we haar gelukkig redelijk snel terug kunnen vinden, aangezien Chant inmiddels bij ons hotel in de airco aan het relaxen was.

Communicatie mensen, het draait allemaal om communicatie.

Dat is de les die we geleerd hebben. Vervolgens hebben we toch ons zwemplan doorgezet, echter bleek het zwembad in de schaduw te liggen waardoor het lolletje er redelijk snel afging. ‘s Avonds wederom uit eten gegaan en een paar drankjes genuttigd met ons drieen op de goede afloop.

Bovenstaande gebeurde gisteren. Vandaag werden om 07.30 uur opgehaald door onze taxichauffeur om ons naar Mt. Popa te brengen. Dit is een uitgedoofde vulkaan, ongeveer 50 kilometer van Bagan, die gebruikt wordt als bedevaartsoord voor de boeddhisten. Je kunt de versteende lavazuil bij de Popaberg beklimmen in ongeveer 20 minuten, waarna je in theorie van het uitzicht kunt genieten. In ons geval bestond het uitzicht vooral uit veel bewolking en waren de mensen eigenlijk meer bezig met foto’s maken van ons dan met het uitvoeren van rituelen. Toen een oudere man me op een gegeven moment bij m’n arm pakte om me naar z’n kleindochter te slepen werd het me te gortig en zijn we kort daarna naar beneden gegaan. Overal zijn aapjes te zien, die het bewolkte uitzicht wel compenseerden.
Na deze tocht hebben we onze nieuwe hobby opgepakt, en zijn Steven, Chant en ik naar een nog een luxer hotel gegaan om het zwembad te testen. Deze bleek een gunstige ligging in de zon te hebben dus we hebben ons wel kostelijk vermaakt. Morgen gaan we met een gids de monumenten van Bagan opnieuw bezoeken. Om Chant niet weer kwijt te raken heeft ze inmiddels een verbod op een eigen voertuig gekregen, dus Chant gaat bij de gids achterop. Voorkomen is beter dan genezen.

Conclusie tot dusver: Myanmar is prachtig en authentiek, de mensen lief en behulpzaam, het eten gezond en lekker, de natuur groen en uitgestrekt. Het volk lijkt blij te zijn met de toeristen na jarenlange onderdrukking en je vindt er echt nog een puur stukje Azie. Aangezien we wel in een rap tempo aan het reizen zijn, zijn we aan het overwegen om wellicht nog een ander land erbij te pakken. We vermaken ons in ieder geval kostelijk,dus daar hoeven jullie je geen zorgen om te maken.

To be continued…